Prolog

Zatrzymuję samochód przed rezydencją, znajdującą się na uboczu Milford. Mój wzrok powoli przesuwa się po starym, dwupiętrowym budynku z kamienia, który w tym miejscu wyróżnia się powagą i surowym wyglądem. Czuję nagłe uderzenie gorąca i luzuję krawat, mając nadzieję, że w ten sposób uda mi się zaczerpnąć więcej powietrza. Wysiadam z samochodu i z tylnego siedzenia zabieram ze sobą sportową torbę. Wzdłuż pleców czuję spływające pojedyncze kropelki potu, które z pewnością na błękitnej koszuli pozostawiają mokre ślady. To zabawne, że człowiek w chwili dotkliwego stresu, potrafi skupić się na takim detalu jak mokre ubranie.

Po naciśnięciu przycisku dzwonka do drzwi, z oddali dochodzi do mnie huk grzmotu. Powietrze wydaje się stać, a żar, który leje się tego dnia z nieba, nie może zwiastować niczego innego, jak tylko wieczornej burzy. Przez głowę przechodzi mi myśl, że nie będzie ona zwyczajna. Żyję na tym świecie już pięćdziesiąt trzy lata i zdążyłem się nauczyć, że taka nagła zmiana pogody, jaką od kilku dni zapowiadali w prognozach, rzadko przychodziła delikatnie. Nagle drzwi rezydencji otwierają się i widzę wysoką kobietę o ostrych, surowych rysach twarzy. Natychmiast zapominam o upałach i burzy, ponieważ blondynka bez słowa odwraca się, pozostawiając mi otwarte drzwi.

Wchodząc do mieszkania czuję się jak intruz, ponieważ znajduję się wśród wielu obcych, ubranych dość elegancko osób. Cholera, na pewno mają tu jakieś swoje święto – czyjeś urodziny czy imieniny. Chętnie poczułbym wyrzuty sumienia, przeprosił za najście, powiedział, że wpadnę kiedy indziej, ale nie wchodzi to w grę. Właściciel tej ogromnej posiadłości chciał się spotkać jak najszybciej i dobrze wiem, czego ma dotyczyć to spotkanie. I jeszcze lepiej wiem, że nie będzie ono przyjemne.

Mijając rozbawionych gości, krążących po rezydencji z ogromnymi kieliszkami czerwonego wina, idę za tajemniczą kobietą, która w końcu wskazuje mi drewniane, solidne, dębowe drzwi. Wchodzę do pomieszczenia i natychmiast je rozpoznaję – gabinet pana domu, w którym już kiedyś byłem. Mam wrażenie, że wówczas posiadłość wyglądała inaczej, była o wiele większa i przestronniejsza, ale prawdopodobnie dlatego, że wtedy było tutaj zupełnie pusto. Wewnątrz siedzi mężczyzna, który najlepsze lata życia z pewnością ma już za sobą. Mimo siwizny i dużych okularów w czarnych oprawkach, wygląda na człowieka surowego i silnego. A przede wszystkim emanuje od niego spokój i pewien rodzaj wyniosłości. Towarzyszą mu jego dwaj dorośli już synowie. Wyższy i smuklejszy z nich jest niemalże kopią swojego ojca, tylko młodszą o około trzydzieści lat. Natomiast niższy i barczysty, nie przypomina pod żadnym względem swoich rodziców. Złośliwi mówią, że żona gospodarza przyprawiła swojemu mężowi rogi, ale tak naprawdę nikt nie zna prawdy. Faktem jest jednak to, że mężczyzna traktuje go jako swoje dziecko.  

Spoglądam na siedzącego za biurkiem właściciela posiadłości, który gestem dłoni wskazuje mi krzesło naprzeciwko niego. Posłusznie siadam i słyszę, jak dwaj synowie gospodarza stają za mną. Cóż, moja sytuacja chyba nie jest zbyt komfortowa.

– Co ma dziś pan dla nas, panie Odell? – słyszę i natychmiast czuję utkwione we mnie spojrzenia trzech mężczyzn.

– To wszystko – mówię, wyjmując z torby pieniądze, jakie w przeciągu ostatnich dwóch tygodni udało mi się zgromadzić. No tak, poruszyłem niebo i ziemię żeby zebrać tą kwotę. Kredyty, przyjaciele, znajomi znajomych – nie mam pojęcia kiedy spłacę te wszystkie długi. Właściciel przyciąga do siebie banknoty i zaczyna liczyć.

– Dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów – mówi w końcu, a ja kulę się mimowolnie pod jego surowym i władczym wzrokiem. – Wydawało mi się, że umawialiśmy się na pięćset tysięcy.

– Nie mam więcej – mówię ze świadomością, że mój głos jest coraz bardziej ochrypnięty. Jednocześnie czuję, że w gardle mam pustynię.

– Pożyczając pieniądze wiedział pan, że będzie je musiał zwrócić, wraz z naliczanymi odsetkami, tak?

– Tak. Nie sądziłem jednak, że będzie to tak ogromna suma. Obiecuję, że oddam resztę najszybciej jak się da – odpowiadam. Oczywiście doskonale znałem zasady ale co miałem powiedzieć? Nie mam szans uzbierać takiej kosmicznej kwoty. Moje inwestycje diabli wzięli i jedyne co mam w planach to spierdalanie na drugi koniec Stanów.

Plan był prosty. Po rozstaniu z żoną chciałem otworzyć kasyno. W głowie miałem już wizję tysięcy osób tracących dziennie miliony dolarów przy kartach, automatach i drinkach roznoszonych przez półnagie kelnerki. Z czasem inwestycja miała objąć więcej lokali, może nawet mógłbym pomyśleć o przeniesieniu interesu na Zachodnie Wybrzeże, gdzie z pewnością nabrałby skrzydeł. Chciałem zdobyć kontakty z dilerami zaopatrującymi moich klientów w towar z najwyższej półki, umożliwić gościom różnorodne zabawy z prostytutkami – ogólnie oaza zepsucia. Przecież gdzieś w końcu muszą wydawać pieniądze milionerzy. Niestety, Nowy Jork to nie Las Vegas i bez odpowiednich kontaktów zderzyłem się z czarną ścianą przeciwności. Pieniędzy nie wystarczyło, kolejnych nie było. Udało mi się wprawdzie otworzyć lokal, ale pustki w nim panujące raczej nie przysporzyły mi zysków. Hazardziści jednak nie szukają szczęścia w Nowym Jorku. I ogólnie rzecz biorąc miałem przejebane.

– Miał pan czas do dzisiaj, panie Odell – kwituje krótko gospodarz i ku mojemu zdziwieniu spokojnie wyciąga z szuflady cygaro i je zapala. Na jego twarzy widzę wyraz błogości, musi naprawdę uwielbiać ten aromat. – Oj panie Odell, panie Odell. Narobił pan sobie kłopotów, co? – mówi to z niemałym rozbawieniem w oczach, wypuszczając z ust obłok dymu.

– Potrzebuję jeszcze kliku dni. Oddam wszystko co do grosza – zapewniam, ale wewnątrz liczę godziny, które zostały mi do odlotu samolotu. Los Angeles na początek powinno być idealne.

– Umowa to umowa, panie Odell. Wie pan co oznacza u mnie niedotrzymanie słowa, prawda? – skinąłem głową, nie mogąc wykrztusić z siebie ani słowa. Cholera. Czy ten czubek mówi poważnie? Byłem pewien, że ten papier to tylko taka forma zastraszenia. – Miło mi się z panem gawędzi, panie Odell, ale chyba na pana już czas – powiedział w moim kierunku, po czym zwrócił się do synów – Chłopcy, wiecie co robić.

Czuję na ramionach dłonie dwóch mężczyzn i posłusznie wstaję. Nie mam wyboru, co mi da stawianie oporu? Wychodzę z gabinetu i doznaję szoku – w przestronnym holu witają nas pustki, wszystkie osoby, które były tu wcześniej, zniknęły. O co tu chodzi? Czuję szarpnięcie, kiedy zatrzymujemy się przed drzwiami. Jeden z synów gospodarza otwiera je i widzę zejście do, sądząc po panującej wewnątrz ciemności, piwnicy. Nagle czuję pchnięcie i bezwładnie spadam na zimne, kamienne schody. Nagły ból w prawym nadgarstku zwiastuje jego zwichnięcie, ale w głowie mam świadomość, że ta niezdrowa gra dopiero się rozpoczyna. Nie dam im tej satysfakcji. Przezwyciężając ból, staję na własnych nogach, zanim mężczyźni zdążą do mnie podejść. Muszę być gdzieś w podziemiach tej nieprzyjemnej dla oka rezydencji. Stoję na początku ciemnego korytarza, którego echem odbijają się jakieś niezrozumiałe śpiewy. Wyższy z braci zapala pochodnie, a drugi narzuca na siebie coś, co przypomina mi habit mnicha. Jego szata, brązowego koloru, sięga niemalże do ziemi, a twarz skrywa się pod obszernym, spiczastym kapturem. Po chwili podobny strój nakłada na siebie drugi mężczyzna.

W tym momencie spada na mnie straszna myśl. Do tej pory w podświadomości tliła mi się iskierka nadziei, że zostanę jakoś ukarany za niedotrzymanie umowy, że wraz z nowymi odsetkami będę musiał zwrócić pozostałe pieniądze, że zapewne będą chcieli mnie postraszyć. Jednak miałem dzisiaj opuścić tą rezydencję. I owszem – opuszczę ją, tylko prawdopodobnie będę już wówczas martwy.

Drżę, kiedy na ramieniu czuję mocny ucisk jednego z zakapturzonych mężczyzn. Włącza mi się natychmiastowa reakcja – uciekać! Próbuję się wyrwać, ale mężczyzna okazuje się o wiele silniejszy niż przypuszczałem.

– Bądź grzeczny, a zaoszczędzimy ci bólu – słyszę bardzo blisko ucha szept postaci w habicie i czuję, że popycha mnie ona w głąb korytarza. Zaczynam błagać o litość, krzyczeć, ale moje próby wołania o pomoc coraz bardziej zlewają się z niezrozumiałymi dla mnie pieśniami.

– Dziś staniesz przed Huitzilopochtli – dodaje drugi z mężczyzn, który idzie nieco z tyłu. – To błogosławieństwo, biorąc pod uwagę twoje nędzne życie.

Kurwa mać.

Docieramy do przestronnego, podziemnego pomieszczenia. Widzę tłum ludzi ubranych tak, jak dwaj bracia. Wszyscy stoją po obu stronach krypty, czyniąc tym samym szerokie przejście dla nas. To dziwne zgromadzenie milknie w chwili, kiedy wchodzimy do pomieszczenia. Czuję na sobie spojrzenie dziesiątek osób. Patrzę przed siebie. Na końcu szpaleru znajduje się duży, kamienny stół, od którego odchodzą maleńkie odpływy – szybko domyślam się, do czego mają one służyć. Nad nim widzę rzeźbę przedstawiającą koguta i przez krótką chwilę, pomimo tragizmu mojej sytuacji, mam ochotę się zaśmiać. Jednak kiedy podchodzimy bliżej zauważam, że jednak nie jest to kogut. Rzeźba przedstawia niskiego człowieka z ogromnym pióropuszem. Ubrany jest w strój na kształt indiańskiego. Przypomniał mi się jakiś festiwal w Nowym Jorku, na którym byłem z żoną. Byłą żoną.

– "Cuico" – słyszę rozkaz i nagle zakapturzone postacie powracają do swojego śpiewu. Dwóch mężczyzn siłą kładzie mnie na kamiennym stole, próbuję się wyrwać ale już wiem, że nie mam szans. Moje krzyki toną w śpiewie tłumu i najwyraźniej nie robią na nikim wrażenia. Czuję, że oczy mam mokre od łez i cały się trzęsę. Nie chcę się żegnać z tym światem, a przez te cholerne pieniądze zostaję do tego zmuszony.

Synowie właściciela spełniwszy swoje zadanie odchodzą i nikną w tłumie. Jestem już związany, a usta mam zakneblowane. W pewnym momencie tym samym szpalerem, którym tu wszedłem, idą dwie zakapturzone postacie. Jedna z nich niesie poduszkę. W coraz głośniejszym śpiewie dochodzą do kamiennego stołu, a ja powstrzymuję się, żeby w myślach nie nazwać go ołtarzem. Postać sięga w stronę poduszki i podnosi z niej długi, srebrny sztylet ze złotą rękojeścią, a następnie staje nade mną. W tym momencie przestaję się bać. Czuję całkowitą obojętność, jakbym nie miał w sobie żadnych uczuć, emocji.

– "Acamapichtli acalco. Acxoyatl calli Huitzilopochtli" – słyszę nad sobą dziwne słowa wykrzyczane przez mężczyznę. Śpiew staje się coraz głośniejszy. Widzę, jak mężczyzna podnosi sztylet dokładnie nad moim sercem. Zapewne jest świadomy, że bije ono teraz jak oszalałe. W pewnym momencie spod kaptura mogę ujrzeć fragment twarzy. Gospodarz. Sztylet opada.

Przedstawiamy Wam początek historii, którą wspólnie tworzymy. Mamy szczerą nadzieję, że się spodoba oraz że znajdą się osoby, które zostaną z nami na dłużej. Zapraszamy wszystkich do obserwowania bloga, bo wprawdzie terminy kolejnych rozdziałów będą podawane w ramce po prawej stronie, ale nigdy nic nie wiadomo. Najlepszym przykładem może być prolog, który w związku ze zmianą naszych planów pojawił się tydzień wcześniej niż pierwotnie zakładaliśmy.

Już 24 stycznia Ona zaprasza na rozdział pierwszy, w którym będzie można poznać Elizabeth. Kolejny rozdział ukaże się dwa tygodnie później – 7 lutego, kiedy to On przedstawi wszystkim Willa.

Z góry dziękujemy wszystkim, którzy poświęcili i poświęcą swój czas na przeczytanie i skrobnięcie kilku słów :)

Ona & On