Rozdział pierwszy (1)

Elizabeth

Ukryta za delikatnym materiałem muślinowej zasłony, obserwowałam jak Bruno Harris wkładał walizki do swojego luksusowego samochodu. W sercu łudziłam się, że ten postawny, przystojny mężczyzna choć na chwilę uniesie swoje oczy w kolorze gorzkiej czekolady i obdarzy mnie, tak jak zawsze, magnetyzującym spojrzeniem. Moja nadzieja jednak zgasła szybciej niż zdążyła się pojawić. Widziałam jedynie jak czarna czupryna włosów, gdzieniegdzie przecięta już siwymi pasemkami, zniknęła w drzwiach auta. Bruno nie spojrzał nawet na dom, nie szukał mojej postaci w oknie, ani wcale nie miał zamiaru się ze mną pożegnać. Wiedziałam jednak, dokąd mu się tak śpieszyło. Miał udać się w wyjazd służbowy, ale nie sam. Towarzystwa miała dotrzymać mu jego nowa sekretarka, blondynka, której imienia do tej pory nie pamiętałam. Mężczyzna chyba myślał, że się tego nie dowiem, a ja całkiem przypadkiem przeczytałam w jego telefonie komórkowym wiadomość, która nawet nie pozwalała na to, by w moim sercu pojawiły się jakiekolwiek złudzenia. Harris mnie zdradzał. To był niezaprzeczalny fakt.

– Pożałujesz tego, Bruno – wyrzuciłam z siebie, gdy jego czarny samochód zniknął z mojego pola widzenia.

Wściekła odwróciłam się tyłem do okna i opuściłam sypialnię, którą dzieliłam z mężczyzną przez niemalże dwa lata. Sprężystym krokiem dotarłam do salonu, a tam do barku, w którym Harris zawsze trzymał różnorodną gamę najlepszych alkoholi. Miałam ochotę na czerwone wino, jednakże gdy uświadomiłam sobie, że zanim wezmę pierwszego łyka trunku będę musiała odnaleźć korkociąg i kieliszek szybko zmieniłam zdanie. Sięgnęłam po napoczętą butelkę whisky i niewiele myśląc wzięłam dosyć spory łyk z gwintu. Wiedziałam dobrze, że ta z pozoru niewielka dawka i tak na mnie zadziała, gdyż zawsze miałam strasznie słabą głowę. Teraz jednak szukałam lekarstwa by znieczulić ból serca i to w tym momencie wydawało mi się najbardziej odpowiednim środkiem.

Po raz drugi uniosłam butelkę do ust, jednak wówczas mój rozsądek zaczął krzyczeć w proteście. Nie mogłam się tak po prostu upić. Miałam w planach opuścić ten pełen bolesnych wspomnień dom i uciec od niego jak najdalej. Odstawiłam więc whisky z powrotem do barku i powolnym krokiem skierowałam się w stronę sypialni. To pomieszczenie, utrzymane w zimnym białym kolorze, od razu zaczęło mnie atakować różnobarwnymi obrazami z przeszłości wśród których były te, które ściskały mnie mocno za serce, powodując jego tępy ból, ale również i takie, które ciągle sprawiały, że na mojej twarzy wykwitał rumieniec. Starałam się za wszelką cenę zignorować te natarczywe myśli, a najlepszym sposobem na to, było odwrócenie uwagi.  Dlatego też wyciągnęłam walizkę i zaczęłam pakować do niej wszystkie swoje najpotrzebniejsze rzeczy. Jednocześnie, nie chcąc marnować czasu, odnalazłam komórkę leżącą na nocnym stoliku i wybrałam numer, pod który już dawno nie dzwoniłam. Po trzech długich sygnałach, z drugiej strony odezwał się ciepły, kobiecy głos.

– Elizabeth? Cóż za niespodzianka! Myślałam już, że całkiem o nas zapomniałaś!

– Oczywiście, że nie, babciu. Byłam tak zapracowana przy projekcie, że nie zauważyłam kiedy minęły mi ostatnie trzy tygodnie – odpowiedziałam, poniekąd zgodnie z prawdą. Jednak nie kontaktowałam się z dziadkami z innego powodu. Między mną a Brunonem już od dawna nie było dobrze. Gdybym zadzwoniła wcześniej do babci, ta z pewnością usłyszałaby w moim głosie, że jest coś nie tak i przyjechałaby tu z niezapowiedzianą wizytą, by rozwiązać moje życiowe problemy. Tego wolałam jednak uniknąć za wszelką cenę.

– Ach, to cała ty. Tylko praca i praca. Mogłabyś w końcu pomyśleć o swoim prywatnym życiu. – W głosie staruszki wyczułam lekko karcący ton. W obawie, że zaraz zacznie wygłaszać mi swoje kazanie, które od lat znałam już na pamięć, od razu przeszłam do konkretów.

– Kiedyś na pewno nad tym pomyślę, ale nie dziś. Mam zarezerwowany nocny lot do Nowego Jorku. Możesz z dziadkiem czekać jutro na moją wizytę. Wpadnę do Milford na kilka dni.

– Sama? – To pytanie mnie nie zaskoczyło.

– Tak. Sama – odpowiedziałam i wzięłam głęboki wdech wiedząc dobrze, co zaraz nastąpi.

– A Bruno?  Pokłóciłaś się z nim?

– Nie, babciu. To nie tak. – Nie miałam ochoty na tłumaczenie jej mojej obecnej sytuacji życiowej. Tym bardziej, że od samego początku dziadkowie najpierw byli niechętni w stosunku do mojego wybranka, gdyż nie podobało im się to, że mężczyzna był starszy ode mnie o niecałe dziesięć lat. Gdy jednak dowiedzieli się o tym, jak zamożny jest Harris, nagle zmienili o nim zdanie, naciskając na mnie, że powinnam wyjść w końcu za mąż. Teraz cieszyłam się ze swojego uporu w tej kwestii.

– Na długo tak w ogóle przyjeżdżasz w nasze strony? – padło kolejne pytanie. Z jednej strony cieszyłam się, że babcia zmieniła temat. Z drugiej wiedziałam, że zaraz nastąpi ponowne zderzenie.

– Na stałe – odpowiedziałam.

– Elizabeth, bój się Boga. Co się dzieje? – Głos kobiety zaczął nerwowo drgać, co mogło jedynie oznaczać, że się o mnie martwi. Kochana staruszka.

– Babciu, to nie jest rozmowa na telefon. Wszystko opowiem ci jutro. A gdybyś do tego zrobiła tą swoją wyśmienitą szarlotkę...

– Aż tak źle? – Zapytała, jednak już nieco spokojniejszym tonem. Wiedziałam, że swoimi słowami na ustach kobiety wywołałam nikły uśmiech. Kiedy jeszcze byłam młodą dziewczyną, na każdy mój smutek babcia zawsze przygotowywała mi moje ulubione ciasto. Po cichu, moja dziecięca naiwność, która do tej pory nie zniknęła, liczyła na to, że tym razem będzie tak samo.

– Do zobaczenia jutro – urwałam rozmowę, chcąc szybko uciec od niewygodnego dla mnie tematu. Usłyszałam tylko jak staruszka wzdycha.

– Uważaj na siebie  Lizzie.

– Oczywiście. Pa – rzuciłam i nie czekając na odpowiedź rozłączyłam się.

Szybko dokończyłam zbieranie swoich rzeczy i z trudem dopięłam walizkę. Po  raz drugi odnalazłam swój telefon, ale tym razem po to, by zamówić taksówkę. W momencie, kiedy usłyszałam, że pojazd za niedługo pojawi się pod podanym adresem, w mojej głowie zaświtała pewna myśl. Nie tylko chciałam opuścić Brunona bez słowa, chciałam również, by mężczyzna mógł poczuć to, jak bardzo boli utrata czegoś, na czym tak bardzo nam zależy. Ze swojej torebki wyciągnęłam więc pendriva, z którym niemalże nigdy się nie rozstawałam, i skierowałam się z nim w stronę gabinetu mężczyzny.

Znalazłam się w surowym, niemalże ascetycznym pomieszczeniu. Dominowały tu chłodne barwy, takie jak niemalże w tym całym budynku należącym do Brunona. Do tej pory, tak naprawdę, nigdy nie mogłam się przyjrzeć dokładnie temu małemu gabinecikowi. Rzadko tu wchodziłam, a nawet gdy udało mi się jakimś cudem zajrzeć przez uchylone drzwi, te szybko zatrzaskiwały się przed moim nosem. Była to osobista przestrzeń mojego byłego mężczyzny, który bardzo nie lubił, kiedy ją naruszałam. Teraz zapewne znajdował się na drugim końcu miasta, więc postanowiłam to nieco wykorzystać. Jedna ze ścian pomieszczenia zastawiona była ogromnym, staroświeckim, zapewne dość zabytkowym regałem na książki, który kłócił się z całą ideą nie tylko tego pokoju, ale i całego domu. Nie było tajemnicą to, że Bruno lubował się w nowoczesnych projektach i właśnie w takim duchu urządzone było całe mieszkanie. Również ten gabinet mógłby uchodzić za taki, gdyby nie ten jeden szkopuł. Centrum pomieszczenia zajmowało ogromne biurko. Skierowałam się w jego stronę, po czym rozsiadłam się w wygodnym, skórzanym fotelu i włączyłam komputer. Nie zaskoczyło mnie okienko, proszące  o wpisanie hasła, ale taka mała drobnostka nie mogła mnie powstrzymać od zamierzonego celu. Podczas gdy zastanawiałam się co powinnam wpisać, by móc uzyskać dostęp do cennych dokumentów, mój wzrok spoczął na ramkach ze zdjęciami rozstawionymi na biurku. Na jednej z fotografii ujrzałam siebie w towarzystwie Harrisa. Zdjęcie zostało zrobione przez siostrę mężczyzny ubiegłej zimy, podczas świąt Bożonarodzeniowych. Staliśmy wtuleni w siebie przy ogromnej choince, która mieniła się od mnóstwa kolorowych światełek. Nasze twarze wyglądały wtedy na takie radosne. Gdyby ktoś wówczas powiedział mi, że nim dobrze minie pół roku, ta bańka mydlana jaką sobie stworzyliśmy pryśnie… Nigdy bym w to chyba nie uwierzyła. Z drugiej fotografii uśmiechali się do mnie rodzice i dwie siostry Brunona. Uwielbiałam rodzinę mężczyzny. Pomimo dużej różnicy wieku między mną a Harrisem, akceptowali mnie i traktowali jakbym już była jedną z nich. Jak się jednak okazało, tylko oni liczyli na to, że zagrzeję tu dłużej miejsce – mężczyzna miał jednak co do mnie inne plany. Ostatnia fotografia przedstawiała uroczą kobietę o niesamowicie pięknych, kasztanowych lokach, jasnej cerze i delikatnym, aczkolwiek smutnym uśmiechu. Domyśliłam się, że zdjęcie musiało przedstawiać tragicznie zmarłą żonę Brunona, chociaż nie miałam co do tego stuprocentowej pewności – tę fotografię miałam okazję oglądać po raz pierwszy w życiu. Harris nigdy nie chciał rozmawiać o Megan, nie wspominał dobrych momentów z ich wspólnego życia, tym bardziej nie pozwolił na to, by ktoś powiedział głośno, że kobieta nie żyje. Czasem wydawało mi się, że mężczyzna próbował z siebie wyprzeć jakiekolwiek wspomnienia o niej. Kiedy jednak nie radził sobie z ogarniającym jego umysł smutkiem, wówczas opuszczał swoje biuro, szwendał się po swojej małej firmie i gdy dochodził do mojego stanowiska pracy, zawsze przy całym zespole wytykał mi błędy w projektach. Kiedy kończył swoje reprymendy, zapraszał mnie do swojego gabinetu pod pretekstem pomocy w poprawie rażących niedopatrzeń z mojej strony. Wszystko zmieniało się jednak, kiedy przepuszczał mnie w drzwiach swojego biura, zasuwając je za sobą. Nie był wówczas ważny projekt, nie byłam ważna ja, jednak ukojenie  jakie mógł znaleźć w moich ramionach.  A ja, głupia, pomyliłam pożądanie z miłością. Bruno, pomimo tego, że darzył niezaprzeczalną miłością Megan, nie był jej wierny. Już rok przed śmiercią kobiety zdradzał ją  ze mną. Byłam wówczas zauroczona swoim szefem, jego powagą, szykiem i uprzejmością. Imponował mi projektami, jakie wychodziły spod jego ręki, a do tego był uznawany za najlepszego architekta w Denver. Był moim mentorem, z którym zbyt blisko się związałam. Oczywiście miało to swoje plusy – szybkie awanse, możliwość pracy w najlepszym zespole. Kiedy dowiedziałam się o śmierci Megan, cieszyłam się jak dziecko. Byłam pewna, że między mną a mężczyzną wszystko się ułoży. Stałam się jednak na pewien czas jedynie maszynką do pocieszania, a kiedy wydawało mi się, że wszystko zaczyna się układać, kiedy wprowadziłam się do Harrisa i poznałam bliżej jego rodzinę, dowiedziałam się również, że Bruno mnie zdradza.

Oderwałam swój wzrok od zdjęć i bezmyślnie wpisałam w okienko na monitorze „Megan”. Ku mojemu zdziwieniu trafiłam za pierwszym razem. Cóż, Bruno nie był najwyraźniej twórczy w wymyślaniu bezpiecznych haseł – ryzykowne posunięcie z jego strony. Szybko przejrzałam zgromadzone na pulpicie dokumenty. Moją uwagę przyciągnął jednak pewien projekt, nad którym mężczyzna w ostatnim czasie spędzał wiele godzin. Wiedziałam, że będzie mu bardzo szkoda, gdyby w jakiś całkiem niezrozumiały sposób ten plan prywatnego mieszkania nagle zniknął z dysku, tym bardziej, że musiał być naprawdę ważny, gdyż przeglądając go, nie umknął mojej uwadze fakt, że wszystko było wyliczone do granic najwyższej perfekcji. Projekt zrzuciłam na swoją przenośną pamięć i usunęłam go z komputera. To samo zrobiłam z kilkoma dokumentami, które wydały mi się dosyć ważne. W momencie, kiedy wyłączyłam sprzęt, usłyszałam, że pod dom akurat podjechała taksówka. Zostawiłam klucze do mieszkania na półeczce w przedpokoju i zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Przed budynkiem, jak na tę porę dnia, panowała zaskakująca cisza, tak jakby ktoś nagle wyłączył z ruchu pobliską ulicę. Do moich uszu dochodził jedynie odgłos  własnych obcasów, uderzających miarowo w czerwono-szary podjazd, starannie ułożony z kostki brukowej. Kiedy zbliżyłam się do samochodu, taksówkarz, który najwyraźniej zobaczył mój ogromny bagaż, postanowił opuścić na chwilę auto i pomóc załadować mi walizkę do bagażnika. Po raz ostatni spojrzałam na piękny i nowoczesny dom jednorodzinny. Żałowałam, że to wszystko musiało się właśnie tak skończyć. By nie pozwolić wyjść na zewnątrz swoim emocjom, upchniętym i zdeptanym gdzieś tam na dnie serca, wsiadłam szybko do samochodu i mimo wszystko starałam się odciągnąć swoje myśli od całej tej sytuacji.

– Lotnisko? – usłyszałam pytanie. Zaskoczona podniosłam wzrok, który tępo utkwiłam w swoich dłoniach, bezwładnie leżących na kolanach. Uniosłam głowię i spojrzałam na kierowcę. Mężczyzna, na oko, był koło czterdziestki, miał pokaźny mięsień piwny i długą brodę. Nie był typem człowieka, który by wzbudzał sympatię.

– Tak. Poproszę – odpowiedziałam i zaczęłam się przypatrywać rozmywającym się za szybą widokom miasta, miasta, w którym spędziłam ostatnie cztery lata swojego życia.

Denver było chyba najbardziej urokliwym miejscem na świecie, nie dość, że położone u podnóża Gór Skalistych, to jeszcze nad rzeką Platte Południową. Było to ucieleśnienie innowacji człowieka, wciśnięte pomiędzy potęgę natury. Uwielbiałam widok wieżowców, które podczas sprzyjającej pogody odcinały się na panoramie potężnych skał. Jak gdyby tego było mało, miałam przyjemność pracować na najwyższym piętrze w jednym z drapaczy chmur. Zajmując swoje stanowisko pracy tuż przy oknie, mogłam godzinami wpatrywać się w ośnieżone szczyty.

– Podoba ci się ten widok? – Spytał pewnego razu Bruno, kładąc rękę na moim ramieniu. Siedziałam na wygodnym fotelu w gabinecie mężczyzny, bawiąc się w rękach ołówkiem. Pozwoliłam moim myślom odpłynąć, pomimo faktu, że mieliśmy się skupić na projekcie wykwintnej restauracji. Termin zbliżał się nieubłaganie, a my tkwiliśmy w miejscu. Z tego powodu szef ściągnął mnie o wiele wcześniej do pracy i dzięki temu mogłam wówczas oglądać potężne góry oświetlane przez wschodzące słońce.

– Jest piękny – powiedziałam, po czym odwróciłam się do stojącego za mną mężczyzny. Ten uśmiechnął się do mnie nieznacznie.

– Jak w końcu uporamy się z tym nieznośnym projektem, to obiecuję ci, maleńka, że pojedziemy tam na weekend.

– Tak daleko? – spytałam zaskoczona jego deklaracją. Bruno zaśmiał się cicho.

– To tylko dwie godziny drogi – powiedział i pochylił się nad moim uchem. – A do tego niezapomniany weekend. To co, maleńka, zgadzasz się? – Na moich ustach pojawił się ogromny uśmiech.

– Nie mogę się doczekać.

To właśnie góry dały początek płomiennemu romansowi, który rozwinął się pomiędzy mną a mężczyzną. Dnie mijały mi na spacerach po dopiero co wiosennie zieleniących się górskich zboczach, wieczory na długich rozmowach przy lampce wina, a bezsenne noce w ramionach szefa. Do dziś nie wiem, co takiego ten mężczyzna miał w sobie, że nie potrafiłam się od niego uwolnić, nawet wówczas, kiedy zaważyłam, że mnie okłamał i z jego kieszeni wypadła obrączka. Trzymałam się go niczym tonący chwytający się brzytwy. A im mocniejszy uchwyt, tym głębsze rany.

Mimowolnie po moim policzku spłynęła jedna łza, którą natychmiast wytarłam wierzchem dłoni. Nie wiedziałam jednak dobrze, czego ona była zwiastunem. Utraty miłości? Wygodnego życia w luksusie, jakiego wcześniej nie miałam okazji doświadczyć? A może to był żal spowodowany opuszczeniem miasta, które przez cztery lata było moją kryjówką przed światem?

Na lotnisku znalazłam się dużo wcześniej, niż pierwotnie przypuszczałam. Wolałam jednak czekać na swój lot tutaj, a nie w domu Brunona, w którym każdy przedmiot wywoływał raniące wspomnienie tych chwil, które miały już nigdy nie wrócić. Mimo, że nienawidziłam wszystkiego, co wiązało się z samolotami, to nie mogłam odmówić pomysłu temu, kto projektował ten port lotniczy. Patrząc na niego z góry lub z dalszej perspektywy, przypominał mi białe pole namiotowe, które, jak mi się czasem wydawało, kołysało się na wietrze.  

Wiedząc, że do odprawy mam jeszcze kilka godzin, skierowałam się do kawiarni, ciesząc się, że nie zapomniałam zabrać ze sobą z domu kolorowych kobiecych czasopism, w które zaopatrzyłam się już kilka dni temu. Złożyłam zamówienie i zaczęłam przeglądać pobieżnie magazyny.

– Pani kawa. – Spojrzałam zaskoczona na kelnerkę. Nie zauważyłam, kiedy ta młoda dziewczyna, która zapewne musiała nosić miano uczennicy, podeszła do mnie z moim cappuccino.

– Dziękuję – powiedziałam, siląc się na delikatny uśmiech. Dziewczyna go odwzajemniła i odeszła w kierunku innego stolika. Przez chwilę jej zazdrościłam. W tamtym momencie sama znowu chciałam stać na skraju dorosłego życia i zacząć je od nowa, nie popełniając już tych samych, głupich błędów. Obecnie nie miałam nic poza spieprzonym życiem. Okres, kiedy studiowałam i lata tuż po tym, to jedno, wielkie pasmo moich złych decyzji, potknięć i mojego uporu, kiedy to za grosz nie słuchałam rad innych. Wyciągnęłam z tego jeden wniosek na przyszłość – nie pchaj się w środowisko, do którego nigdy należeć nie będziesz. Mogłam go jeszcze bardziej zawęzić i wówczas brzmiałby w ten sposób – nigdy więcej nie wiąż się z żadnym bogatym mężczyzną. Na myśl, że gdybym kilka lat temu, zamiast uciekać, skorzystała z pewnej propozycji… Moje życie z pewnością wyglądałoby inaczej, byłoby spokojne i ułożone, a nie pełne goryczy, jak teraz. Z perspektywy czasu żałowałam, że kiedyś nie podjęłam innej decyzji, niestety wówczas mój tok myślenia był całkiem inny. A teraz, mimo, że nie cierpiałam latać samolotami, miałam wrócić do Nowego Jorku, swojego rodzinnego miasta i zacząć nowymi, grubszymi nićmi tkać swoje życie na nowo, tym razem, miałam nadzieję, że w jaśniejszych i cieplejszych barwach.

Cóż, chyba nieco powiało nudą, prawda? Nie lubię początków i najchętniej przeskoczyłabym już z fabułą kilka rozdziałów dalej. No, ale trzeba nadać jakieś ramy temu opowiadaniu. Mam nadzieję, że wraz ze mną jakoś przetrzymacie tą niezbyt ciekawą perspektywę Elizabeth i po tym rozdziale nie porzucicie lektury tego opowiadania :)

W imieniu swoim i Jego dziękuję za wszystkie komentarze zostawione pod prologiem. Nie spodziewaliśmy się tylu miłych słów i takiego zainteresowania z Waszej strony.

Jeszcze jedno pytanie w kwestii organizacyjnej. Myślicie, że dodawanie rozdziałów co dwa tygodnie jest optymalne, czy potrzebujecie więcej czasu na przeczytanie? Bo myślę, że możemy się do Was dostosować :)

Zachęcam również do obserwowania bloga, gdyż nie będziemy informować o nowych rozdziałach. Najzwyczajniej nie mamy na to czasu.

Pozdrawiam ciepło i widzę się z Wami 21 lutego. Natomiast już 7 zapraszam na perspektywę Willa.

Ona