Rozdział pierwszy (2)

William

Dzwonek. Kurwa. A sen był taki piękny.

– Halo?

– Dzień dobry szefie. – Usłyszałem w telefonie bardzo, jak na tę porę, rozbudzony głos. Kogoś mi przypominał, ale za nic nie mogłem skojarzyć, o kogo chodzi.

– No nie wiem. Kto mówi?

– Mike. – Ach, kto inny mógłby dzwonić o świcie? – Mam złe wieści. 

– O co chodzi? – zapytałem.

– Pamięta pan tego mężczyznę od kontraktu na biurowiec? Była duża robota więc zlecenie przekazano bezpośrednio do centrali. Mieliśmy go zaprojektować w jakimś wyróżniającym się stylu.

– Ach tak, coś sobie przypominam – powiedziałem. Rzadko kiedy pamiętałem wszystkich klientów mojej firmy, zwykle zlecenia wędrowały do jednej z filii, jednak tym razem był to duży projekt. A zleceniodawcy nie było łatwo zapomnieć – wyglądał jak hipis, a nie jak poważny dyrektor, który zamierza postawić biurowiec w Nowym Jorku.

– To dobrze. Bo facet właśnie postanowił umrzeć. Dzwoniła jego przedstawicielka – chcą się wycofać ze wszystkiego.

Poczułem narastające we mnie wzburzenie. Faceta nie było mi szkoda – prawdopodobnie przedawkował i impreza się skończyła. Ale pracowaliśmy nad tym zleceniem dwa tygodnie, projekt był praktycznie gotowy i nie zamierzałem ponieść strat w związku z tym.

– O nie, nie – tak z pewnością nie będzie. Natychmiast dzwonisz do tej agentki – ich firma ma pokryć koszty. Nie każę im zwracać całości, ale dwa tygodnie nad tym harowaliśmy i nie zamierzam płacić za to z własnej kiszeni. 

– Jasne, już się z nią kontaktuję. Miłego dnia życzę.

Rozłączyłem się i padłem z powrotem na łóżko. Wiedziałem już, że dzień nie będzie miły i właśnie pomału zacząłem to odczuwać. Lekki, pulsujący ból głowy powoli przechodził w gorsze stadium, a pojawiające się mdłości przypomniały mi wczorajszy wieczór. Jak zwykle w takich chwilach obiecywałem sobie, że nigdy więcej nie tknę alkoholu. Chyba jednak te obietnice są bez sensu. 

Powoli odwróciłem głowę w lewo i zobaczyłem odsłonięte plecy. O tak - to zdecydowanie najlepsze, co mnie spotkało tego poranka. Monica jeszcze spała i nie zamierzałem tego zmieniać - też pewnie odczuje wczorajszy wieczór. Jej ciało delikatnie poruszało się w rytm spokojnego oddechu. Ramię wystające spod fioletowej, jedwabnej pościeli kusiło, żeby delikatnie je pocałować.

– Wcale nie śpię. – Usłyszałem cichy pomruk obok. Jej przenikliwość czasem mnie zaskakiwała.

– Witaj, Skarbie – powiedziałem cicho i czule. 

– Nie odzywaj się do mnie. Nienawidzę cię.

Czy ja wspominałem, że to najlepsze do mnie spotkało tego poranka?

– Nie udawaj. Mówiłaś co innego jak ostatnio wsiadałaś do mojego Ferrari. – Tak, od zawsze miałem wyszukane poczucie humoru.

– Przypominam ci więc, że rozbiłeś swoje Ferrari. – Monica sprowadziła mnie na ziemię, powodując, że znów było mi szkoda. Kupno nowego samochodu nie stanowiło dla mnie problemu, ale jednak tamto Ferrari wyjątkowo mi się podobało. A rozbiłem je w wyjątkowo prosty sposób – jechałem spokojnie i nagle samochód zjechał w pobocze i uderzył w jakiegoś Mustanga. Paskudnie. Być może te dwa promile miały z tym jakiś związek – trudno powiedzieć. Sprawa odeszła w niebyt. Pieniądze potrafią zdziałać cuda. 

– Więc bez Ferrari nie jestem dla ciebie nic warty? – spróbowałem jeszcze raz zażartować. W sumie wolałem nie uzyskać odpowiedzi, a Monica chyba znudziła się rozmową ze mną. 

– Jezu Chryste, dlaczego wczoraj nie zabroniłeś mi pić? – Jednak się nie znudziła.

– A posłuchałabyś? Postawiłabyś na swoim, tak jak zawsze – stwierdziłem zgodnie z prawdą. Byliśmy na jakimś przyjęciu charytatywnym, które w konsekwencji okazało się jakąś pieprzoną libacją. Pierwsze dwie godziny pamiętam, po tym czasie moje wspomnienia były coraz bardziej zamglone. Zakładam jednak, że nic głupiego nie zrobiłem – zwykle dobrze się kontroluję, nawet pod wpływem alkoholu. Cholera, nawet nie pamiętam na jaki cel były zbierane pieniądze.

– I tak cię nienawidzę – dodała kobieta, po czym nagle zerwała się z łóżka i pobiegła do łazienki. Oj, to stanowczo nie był najlepszy poranek mojego życia.

Chcąc, nie chcąc, byłem już rozbudzony, więc postanowiłem zwlec się z łóżka. I tak nie miałem już co tam robić – Monica raczej nie była w nastroju na to, co robiliśmy poprzedniego dnia. Ledwie to pamiętałem, ona pewnie wcale. Odwoził nas Joe, który w odpowiednim momencie zasunął przyciemnianą szybę, oddzielającą kierowcę od pasażerów. Kontynuowaliśmy w łóżku, chociaż zabawa nie trwała zbyt długo – i tak miałem wrażenie jakbym pieprzył się z wyjątkowo napalonym trupem.  

Powoli podniosłem się z łóżka, co samo w sobie było ogromnym wyzwaniem. Nalałem wody do szklanki i wypiłem za jednym razem. Miałem wrażenie, że moje pragnienie tylko urosło, więc przechyliłem szklaną butelkę i zacząłem pić bezpośrednio z niej. Podszedłem do oszklonej ściany mojego apartamentu, przez którą miałem cudowny widok na cały Manhattan, oświetlony porannym słońcem. Mnóstwo różnorodnych, ciasno stłoczonych budynków, tworzyło jedno z najsłynniejszych miejsc na świecie. Ponad te niższe, wyrastały drapacze chmur, od których odbijało się światło słoneczne. Odwróciłem się i spojrzałem na zegarek – dochodziła dwunasta. Chcąc, nie chcąc, przypomniałem sobie o telefonie od Mike’a. Powinienem był pojechać do biura, chociaż wcześniej nie miałem tego w planach. Ale nie sądziłem, żeby firma świętej pamięci pana hipisa chciała ot tak sobie wydać kilkaset tysięcy dolarów.

W tym momencie do pokoju weszła Monica, już w lepszym humorze i, niestety, również w szlafroku. I tak wyglądała nieziemsko. Szlafrok odsłaniał zarys jej fantastycznego biustu i cholernie trudno było mi wytrzymać, żeby się od razu do niej nie dobrać. Podeszła do mnie i zarzuciła mi ręce na szyję.

– No przepraszam cię, że byłam taka okrutna – powiedziała. – Wiesz, że źle znoszę alkohol.

– Wiem, piękna. Chodź, pójdziemy coś zjeść.

– Jednak cię nienawidzę. – To Monica powiedziała już na szczęście z uśmiechem. Pocałowałem ją delikatnie i uświadomiłem sobie, że może coś jednak do niej czułem? Sam nie wiem. Nasz związek trwał już osiem miesięcy, co, jak na mnie, było absolutnym rekordem. W jakiś sposób przywiązałem się do tej kobiety, chociaż przez cały czas wiedziałem, że nie skończy się to niczym trwałym. Prędzej czy później coś trzeba będzie z tym zrobić. Ale to jeszcze nie była odpowiednia pora

– Będę musiał jechać do pracy. Jakiś facet postanowił wykorkować i trzeba walczyć o jego pieniądze.

– No pewnie, jedź – powiedziała kobieta z uśmiechem. Coś mi nie pasowało. Monica odwróciła się i zaczęła iść w stronę łóżka, poruszając kusząco pośladkami. Patrzyłem na nią zachwycony, a ona, będąc tego świadoma, po drodze zgubiła czarny szlafrok. Kobieta podeszła do łóżka i położyła się na plecach. Zamknęła oczy, a ja miałem widok na jej cudowne, kształtne ciało, które tak strasznie mnie kusiło. Ostateczny cios mojej woli jazdy do biura zadało rozłożenie przez nią nóg. Wygrała. Stwierdziłem, że pojadę później. 

***

– Co dziś mamy Janette? – spytałem mojej sekretarki, pochylając się nad jej stanowiskiem. Nie mogłem się oprzeć i spojrzałem na jej dekolt, spod którego wystawał kawałek pomarańczowego biustonosza. Janette była atrakcyjną blondynką o wspaniałych nogach i połowa firmy nie mogła się oprzeć jej wdziękom. Druga połowa to kobiety, chociaż tutaj też postawiłbym na kilka wyjątków. Niestety, Janette była szczęśliwą żoną i matką, więc szybko spławiała wszystkie podchody. Dostawała u mnie tak ogromną pensję, że jej mąż, wówczas niespełniony aktor, mógł zajmować się w domu ich malutką córeczką.

– Asystentkę pana McColluma – powiedziała Janette. – To ten, który wczoraj zginął – dodała, widząc moją niepewną minę.

– Ach, no tak. Mike dzwonił rano – przypomniałem sobie niezbyt przyjemną pobudkę. – O której?

– Za półtorej godziny. Zdąży pan jeszcze sprawdzić ten zaległy kosztorys z początku tygodnia.

– Jesteś cudowna – powiedziałem, chociaż oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że całkiem o tym zapomniałem. Nie zdarzało mi się to często, ale, jak widać, czasem tak. – Coś jeszcze?

– Tak. Dzwonił Jaimie. Wspominał, że chciałby wpaść dzisiaj wieczorem.

– Umów mnie z nim na piątą, do tego czasu powinienem się wyrobić z asystentką pana Goluma. I zadzwoń do niej, żeby nie przychodziła do biura tylko do jakiejś restauracji. Może być Le Bernardin, ta przy Siódmej Alei. Mam nadzieję, że z rezerwacją nie będzie problemu.

– Wątpię – powiedziała z uśmiechem sekretarka. – Ale stolik będzie na pana czekał.

Nie wiem, co bym bez niej zrobił. Zawsze mogłem na nią liczyć, nawet w najdrobniejszych sytuacjach, a ponadto była moim prawdziwym ochroniarzem. Każdy, kto chciał się ze mną spotkać, musiał najpierw przebić się przez Janette, a to nie było proste.

Zaraz za jej stanowiskiem, znajdowało się wejście do mojego biura. Wszedłem do środka i stwierdziłem, że jednak tu czułem się dobrze. Moje biuro było urządzone dość skromnie, chociaż i tak kosztowało majątek. Trząsłem branżą architektoniczną w promieniu kilkuset mil od Nowego Jorku, więc design tego pomieszczenia musiał być pierwszorzędny. Wszystko urządzone było w nowoczesnym stylu. Na środku stało ogromne, choć skromne biurko, natomiast wszystkie szafy poustawiane były przy ścianach. Za biurkiem znajdowała się oszklona ściana, przez którą miałem widok na moje ukochane miasto. Z biura można było również przejść do mojego prywatnego gabinetu, gdzie, w razie potrzeby, miałem trochę prywatności. Wykorzystywałem to pomieszczenie zarówno do tajniejszych spotkań, jak również w celach czysto seksualnych. Miałem tam również łazienkę, zapasowe ubrania – słowem wszystko co potrzebne w nagłych wypadkach. Siadłem przy biurku i zobaczyłem przygotowane przez Janette papiery. Chyba nie było szans, żeby się od nich uwolnić. Nadzieję dało mi pukanie do drzwi.

– Przepraszam, szefie. Pani Reed, asystentka pana McColluma, chciałaby się spotkać wcześniej. Mówi, że dojedzie na miejsce w dwadzieścia minut, jeśli tylko ma pan wolne.

– Życie mi ratujesz, kochana – powiedziałem ze szczerą wdzięcznością. – Naprawdę nie dam rady dzisiaj siedzieć nad tymi papierami. Możesz potwierdzić spotkanie za dwadzieścia minut. Przejdę się.  

Z radością wyszedłem z biura, chociaż byłem tam zaledwie kilkanaście minut. Ten duży, oszklony budynek na Manhattanie był centrum dowodzenia moim imperium architektonicznym. No dobrze, trochę przesadziłem. Ale kilka filii, które mi podlegały, skutecznie realizowały zamówienia w promieniu kilkuset mil od Nowego Jorku, zgarniając przy tym ogromne pieniądze. Postanowiłem przespacerować się do restauracji, bo jazda o tej godzinie po mieście zajęłaby mi pięć razy więcej czasu.

Gdy wszedłem do lokalu, powitała mnie młoda kelnerka. Zaprowadziła do stolika, który stał trochę na uboczu – byłem tu nie pierwszy raz i dzięki Janette to miejsce czekało na mnie wtedy, kiedy powinno.

– Poproszę podwójne espresso – powiedziałem od razu do kelnerki. – Padam z nóg. I szklankę wody, z odrobiną soku z cytryny.

– Oczywiście, proszę pana. Już podaję – odpowiedziała i odeszła, ściskając w dłoni studolarowy banknot. Za pierwszorzędną obsługę się płaci.

Kawa i woda rzeczywiście zostały podane bardzo szybko, a po chwili przy stoliku pojawiła się kobieta. I to jaka. Piękna brunetka w krótkiej, czarnej sukience, odsłaniającej zdecydowanie więcej niż powinna, i to zarówno na górze, jak i na dole. Chociaż mi to, rzecz jasna, nie przeszkadzało.

– Pan William Martinez? – zapytała kobieta i wyciągnęła rękę w moim kierunku.

– Tak, bardzo mi miło. Zgaduję, że pani Reed, tak? – powiedziałem wstając i jednocześnie chwytając dłoń kobiety. Nie mogłem się powstrzymać by przelotnie nie zerknąć na jej dekolt, skrywający niezbyt duży, ale piękny i jędrny biust.

– Proszę, niech mi pan mówi Lisa.

– Będę zaszczycony. William. – Wskazałem kobiecie miejsce naprzeciwko siebie. Lisa usiadła i założyła nogę na nogę, odsłaniając piękne uda. Czy na tych pieniądzach naprawdę tak bardzo mi zależy? – Przepraszam, że spotykamy się tutaj a nie w biurze, ale pomyślałem sobie, że będzie przyjemniej.

– Żaden problem. Przesiaduję w biurze wystarczająco długo.

– Napijesz się czegoś, Liso? A może jesteś głodna? – spytałem.

– Tylko wody. Jestem po obiedzie – odpowiedziała. Zawołałem kelnerkę, która natychmiast zrealizowała zamówienie. – Chyba lepiej będzie jeśli od razu załatwimy interesy. Nie mam ochoty tego odwlekać, im szybciej, tym lepiej.

– Niech będzie – powiedziałem. – Zgodnie z umową zawartą z panem McCollumem, projekt miał kosztować dwieście tysięcy dolarów. Firma otrzymała dziesięć tysięcy zaliczki, reszta miała zostać zapłacona po dokończeniu projektu. Moi ludzie pracowali nad tym od dwóch tygodni i sama rozumiesz, że nie mogę pozwolić sobie na to, żeby teraz płacić im z własnej kieszeni.

– To dość oczywiste. Jednak musisz zrozumieć, że pan McCollum umarł nagle i w tym momencie cała firma nie ma właściciela. Mój szef nie miał żony, dzieci zapewne miał, ale do tej pory żadne się nie odezwało. Dopóki nie zostanie ustalony spadkobierca, wszystko działa trochę w próżni. Nie mam żadnych uprawnień, żeby wypłacić nagle firmie architektonicznej prawie dwieście tysięcy i za cholerę nie wiem, kto takie uprawnienia może mieć. Spodziewamy się, że lada dzień wieść o śmierci pana McColluma się rozejdzie – wtedy z pewnością pojawią się spadkobiercy i dopiero za jakiś czas będzie wiadomo, w czyje ręce przejdzie firma.

– Ale ktoś musi nią chyba kierować. Zastępca? Ktokolwiek?

– Oczywiście. Ja nią kieruję. Ale nie mam pełnomocnictw finansowych.

– Jako kierownik? – Podchodziłem do wszystkiego coraz bardziej sceptycznie, chociaż kątem oka zauważyłem, że Lisa nie miała obrączki na palcu.

– Dobrze, będę z tobą szczera. Nie mam takich pieniędzy. Firma jest nowa, dopiero wchodziła na rynek. Szef podobno miał mnóstwo pieniędzy na jej rozkręcenie, zresztą sam fakt, że jej siedzibą miał być budynek, którego sam projekt kosztował dwieście tysięcy, o czymś świadczy. Ale nie mam pojęcia skąd były te pieniądze, ani gdzie są. Nie jestem w stanie wypłacić ci takiej kwoty.

 Coś mi tu nie grało. Facet wyłożył ogromne pieniądze, o których nikt nic nie wiedział. Czy zdobył je legalnie? Wątpliwe. Legalne pieniądze zawsze niosą za sobą sterty papierów, a te, jeśli w ogóle istniały, to pojawiły się znikąd. Czyli albo złodziej albo jakiś bardzo odważny pożyczkobiorca. Coś jednak nie wyszło. Czy istniała szansa, że facet umarł śmiercią naturalną? No tak, problemy mogły go przerosnąć, serce stanęło i koniec. Mógł jednak też trochę sobie pomóc lub też ktoś inny mógł mu pomóc. Ktoś, komu facet zalazł za skórę. Jakby na to nie patrzeć, kobieta została z tym sama, w świetle prawa tymczasowo przejęła firmę, o której nic nie wiedziała. Jeśli facet specjalnie to zrobił to był po prostu głupim, nieodpowiedzialnym chujem, który nie potrafił zadbać o swoje sprawy i uciekł, zrzucając to na innych. 

– I wreszcie mówisz do rzeczy, Liso. Pewnie zdajesz sobie sprawę, że prawdopodobnie zostałaś oszukana. Nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy – powiedziałem, widząc, że kobieta chciała zaprotestować – facet miał jakieś wyimaginowane pieniądze. Pewnie próbował je zdobyć, ale mu się nie udało. W każdym razie jakieś problemy go przerosły. I zostawił na placu boju młodą, piękną asystentkę, choć doskonale wiedział, że nic nie będzie mogła ona poradzić. Dlaczego? Bo pieniądze zwyczajnie nie istnieją. Nigdy ich nie miał. Udało mu się zdobyć może kilkadziesiąt, może sto tysięcy dolarów i to wszystko. Na co to pozwoliło? Na stworzenie projektu jego biurowca. Zdał sobie sprawę, że jego ambitne plany szlag trafił i najprostszym sposobem była ucieczka. I to w jedyne miejsce, z którego nikt go już nie wyciągnie. 

            – I co teraz? – Bezradność Lisy była z jednej strony urocza, z drugiej sprawiła, że byłem jeszcze bardziej zły na tego Golluma. Widać było, że kobieta nie miała pojęcia, co zrobić z całą sytuacją. Wiedziałem jednocześnie, że nie mogłem, i w sumie też nie chciałem, wyciągać od niej pieniędzy. Musiałem tylko pomyśleć jak rozwiązać całą sprawę bez rozgłosu.

– Nie mogę podarować tej kwoty. Umowa została zawarta i z całość w jakiś sposób będzie musiała być spłacona. Ale nie martw się – powiedziałem, widząc strach na twarzy kobiety – na pewno nie będę teraz ściągał tych pieniędzy z ciebie. Muszę przemyśleć, w jaki sposób rozwiązać całą sytuację, skonsultuję się z moimi prawnikami i jakoś to załatwimy. Na razie uznajmy, że odkładamy to na czas nieokreślony.

– Cóż, pozostaje mi tylko dziękować – powiedziała Lisa i ucieszyłem się widząc uśmiech na jej twarzy. Jejku jaka ona była piękna. – Czy w ramach wdzięczności mogę postawić ci drinka?

Przez głowę przebiegła mi myśl, że mogła mi postawić co tylko chce, byleby to spotkanie trwało nadal.

– Kiedy kobieta proponuje mi alkohol, nie mogę odmówić – odpowiedziałem, chociaż wcale nie byłem pewien, czy w tym przypadku to dobry pomysł. – Ale pamiętaj, to ja zawsze stawiam drinka. 

A oto jest i Will. Trudno powiedzieć czy będziecie nim zawiedzeni czy nie – w jakiś sposób na pewno da się lubić. W każdym razie jeśli nic złego mu się nie stanie to powinien zagościć tu na dłużej. Ze swojej strony proszę o wyrozumiałość. Zdaję sobie sprawę, że forma mojego pisania pozostawia wiele do życzenia, jednak tego rodzaju aktywność jest dla mnie zupełną nowością, ponieważ do tej pory pisałem zupełnie inne rzeczy.

Przepraszamy, jeśli u kogoś mieliśmy lub mamy opóźnienie w komentarzach. Końcówka stycznia była dla nas dość czasochłonnym okresem, ale staramy się wszystko ponadrabiać i być w miarę na bieżąco. Jeśli czasem to się nie udaje to wybaczcie :) Jeśli chodzi o zakładkę „Polecane” to ciągle jest tworzona i nie do końca gotowa, więc jeżeli ktoś z Was jeszcze siebie tam nie widzi to prosimy o cierpliwość – po prostu mogła jeszcze nie zostać zaktualizowana.

W imieniu swoim i Jej dziękuję za czas poświęcony na lekturę naszego bloga, a Ona dziękuje w szczególności za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Zawsze dają dużo motywacji do działania. Zapraszam za 2 tygodnie na spotkanie z Elizabeth, zaś 6 marca powróci Will. Nie wiem czy ktoś za nim zatęskni, ale jeśli tak, to z pewnością będzie miło i jemu i mi :)

Pozdrawiam!

On