Rozdział drugi (1)

Elizabeth

Nigdy nie lubiłam latać samolotami. Ten rodzaj transportu od dawna traktowałam jako ostateczność, a taka podróż zawsze musiała kosztować mnie mnóstwo zszarganych nerwów. Dlatego niezmiernie się ucieszyłam, kiedy w końcu opuściłam ogromną, żelazną maszynę i wyszłam na chłodne, poranne, nowojorskie powietrze. Pogoda nie zachwycała, gruba warstwa szarych chmur otulała miasto, a do tego padała lekka mżawka. W dużej mierze przyczyniło się to do lekkich problemów z lądowaniem, a jednocześnie spowodowało, że na miejscu byłam z ponad półgodzinnym opóźnieniem. Odebrałam swój bagaż z jasno sprecyzowanym zamiarem jak najszybszego opuszczenia lotniska. Zapewne ktoś postronny mógłby powiedzieć, że cierpiałam na jakąś fobię. To nie tak. Widok samolotu zawsze kojarzył mi się z bólem po stracie rodziców. Tego się nie zapomina się, choć mijają kolejne lata.

To był wtorek, jedenastego września dwa tysiące pierwszego roku. Ta data zapisała się w pamięci nie tylko wszystkich obywateli Ameryki, ale poruszyła całą kulą ziemską. Dziewiętnastu porywaczy i cztery loty krajowe. Ataki padają najpierw na dwie wieże World Trade Center, następnie Pentagon. Ostatni kurs, który najprawdopodobniej miał niechlubnie zakończyć się uderzeniem w Biały Dom, został udaremniony przez odważnych pasażerów lotu UA93, którzy doprowadzili do katastrofy lotniczej na polach Pensylwanii, około piętnastu minut lotu od planowanego celu zamachu.

Był ciepły słoneczny dzień a ja, jako nastoletnia dziewczyna, siedziałam na nudnej lekcji, ucząc się rozwiązywać skomplikowane równania. Nie wiem, jak długo pozostałabym w nieświadomości  o rozgrywającym się niedaleko dramacie, gdybym podczas przerwy po pierwszych zajęciach nie podsłuchała na korytarzu rozmowy bibliotekarki z nauczycielką. Obydwie były przerażone i obydwie myślały, że nikt ich nie słyszy. Ja zaś nie byłam pewna informacji, które do mnie dotarły. Słyszałam coś o samolocie, który wbił się w wieżowiec, chwilę potem usłyszałam nazwę World Trade Center. Wówczas poczułam mocny ucisk w brzuchu, bo przecież tam pracowali rodzice. Niepostrzeżenie wymknęłam się ze szkoły. Nad miastem unosiły się kłęby czarnego dymu. Nie myśląc racjonalnie, robiłam wszystko, by dostać się jak najbliżej miejsca ataku, żeby móc upewnić się, że mama wraz z tatą zdążyli uciec. Im nie mogło się przecież nic złego stać. Na pewno nie im.

Słyszałam rozmowy, z których wywnioskowałam, że teraz płonęły obydwie wieże. Przyśpieszyłam kroku, drżąc cała ze zdenerwowania. Nie pamiętam już nawet, w jaki sposób tak szybko dotarłam z Brooklynu na Manhattan, ale kiedy znalazłam się już blisko World Trade Center i spojrzałam w górę, zamarłam. Nigdy w życiu nie zapomnę tego przygwożdżającego do ziemi widoku. Początkowo myślałam, że z wież odpadają jakieś elementy konstrukcji, dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że to byli ludzie. Pracownicy tych budynków, nie widząc dla siebie ratunku, skakali z wysokich pięter, wybierając szybką śmierć przez roztrzaskanie, a nie męczeńską w płomieniach. Przez chwilę jedynie stałam i patrzyłam, a obraz ten miał potem gościć długi czas w moich nocnych koszmarach. Każdy spadający człowiek niósł za sobą rozpacz i tragedię dla całej rodziny. Wówczas jeszcze nie wiedziałam, jak wiele osób tego dnia zginie i jak wiele rodzin pogrąży się w żałobie. Tak samo jak nie wiedziałam, że ktoś może tak mocno żerować na ludzkim nieszczęściu, postanawiając dzień później opublikować w „The  New York Times” zdjęcie „The Falling Man”. Fotografię, która później pojawiła się w setkach różnych gazet i to nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale i na całym świecie. Obraz, w którym jedyni doszukiwali się wolności, a inni krytykowali za zbytnią drastyczność i brak poszanowania dla rodzin ofiar katastrofy. Zdjęcie, które tak naprawdę zatrzymało mężczyznę w locie, nie pozwalając mu spaść, a przecież on właśnie tego pragnął.

 Katastrofa wszystkim przysłoniła oczy. Dlatego, przez nikogo nie zauważona, postanowiłam podejść jeszcze bliżej. Uważnie przyglądałam się zapłakanym twarzom, które mijałam na ulicy. Szukałam intensywnie zielonych oczu ojca i płomiennorudych włosów matki, cech, które niezaprzeczalnie po nich odziedziczyłam. Bezskutecznie. Brnęłam dalej przed siebie, nie zważając na to, jak bardzo było to lekkomyślne.

– Co ty tu do cholery robisz?! – usłyszałam za sobą głos i poczułam jak ktoś chwyta za mój plecak i ciągnie mnie w tył.

– Tam są moi rodzice – wyłkałam. – Proszę… Ja muszę… – Ale policjant, który mnie złapał ani myślał mnie wysłuchać. Zresztą nawet na mnie nie patrzył, tylko szukał kogoś w tłumie bezsensownie kręcących się osób.

– Możesz ją stąd zabrać? – Spojrzałam na mężczyznę, który nadal kurczowo trzymał mnie za plecak. Próbował na siebie zwrócić uwagę współpracowniczki, która stała  nieopodal i rozmawiała z jakąś kobietą. Ta przeprosiła rozmówczynię i przejęła mnie od funkcjonariusza.

– Dlaczego nie jesteś w szkole? – spytała, prowadząc mnie jak najdalej od miejsca katastrofy. Ton jej głosu był cieplejszy niż policjanta.

– Tam są moi rodzice… – zaczęłam ponownie, ale przerwał mi przeraźliwy huk. Na chwilę przystanęłyśmy. Obserwowałam wszystko jakby w zwolnionym tempie. Jedna z wież zaczęła się walić, powodując tym samym wzbicie się w powietrze szarych chmur pyłu.

– Uciekaj! – krzyknęła kobieta i pociągnęła mnie za rękę. Rozpoczęłyśmy morderczy bieg przed kładącym się w naszym kierunku budynkiem i mknącymi ku nam ogromnymi kłębami kurzu, gruzu i odłamków szkła. W pewnym momencie policjantka została z tyłu. Nie mogłam jej zobaczyć. Pył był coraz gęstszy, ledwo coś widziałam, oddychać nie mogłam już prawie wcale. Miałam jedynie nadzieję, że kobiecie nic się nie stało. Może została, by komuś pomóc? Brnęłam dalej przed siebie, błądząc w szarej chmurze kurzu. Starałam się oddychać przez materiał bluzki, sposobem, który podpatrzyłam u innych, błądzących w pyle osób. Wydawało mi się, że całe miasto jest siwe, że to już na pewno koniec świata. Udało mi się jednak skierować w dobrą stronę, gdzie robiło się coraz jaśniej. Męczył mnie przeraźliwy kaszel, kręciło mi się w głowie, ale starałam się to ignorować. W głowie pojawiła mi się za to kolejna szalona myśl. Może rodzice nie zdążyli wyjść do pracy albo szybko zawrócili, widząc, co tam się działo? Może są po prostu w domu? Niemalże słaniając się z braku sił, dotarłam do mieszkania. Udało mi się nawet wydobyć z kieszeni klucze do domu, jednak kiedy się tam dostałam, ku swojej rozpaczy stwierdziłam, że nie było tam nikogo. Znalazłam w kuchni butelkę wody i zaczęłam łapczywie pić. Musiałam opłukać swoje gardło, które piekło mnie od pyłu. Kiedy poczułam się nieco lepiej, podeszłam i włączyłam telewizor. Na szklanym ekranie mogłam zobaczyć, jak płonie jedna z wież, a po chwili w drugą uderza samolot. Z moich oczu zaczęły intensywnie płynąć łzy, które na zakurzonych i pokaleczonych szkłem policzkach żłobiły niesymetryczne wzory. Uświadomiłam sobie, że mając tak niewiele lat, zostałam sama na świecie. Parę godzin później dziadkowie zastali mnie na podłodze, śpiącą z wyczerpania tuż przed telewizorem, całą pokrytą kurzem i z bagażem tragicznego przeżycia na swoich barkach. Zabrali mnie do Milford i zaczęli wychowywać jak własną córkę, jak tą, którą stracili w największym i najbardziej tragicznym ataku terrorystycznym na świecie.

Skierowałam się do wyjścia z lotniska, ciągnąc za sobą wielki bagaż, a kiedy wyszłam przez automatycznie otwierane drzwi, ku mojemu zaskoczeniu na zewnątrz przywitała mnie ulewa. Nie mogłam uwierzyć w to, że deszcz mógł tak szybko przybrać na sile.  Mimowolnie przeklęłam pod nosem, uświadamiając sobie, że swoją parasolkę zostawiłam w Denver. Zostało mi jedno, jedyne wyjście – jak najszybciej złapać taksówkę. Wyszłam więc przed lotnisko i udałam się w kierunku postoju tych jakże charakterystycznych, żółtych samochodów. W moim sercu rozkwitła nadzieja, widząc ostatnie stojące auto, jednak ono nagle włączyło kierunkowskaz i odjechało. Cholera. Ktoś musiał mnie wyprzedzić o kilka minut. Niezbyt zadowolona, wróciłam ponownie do olbrzymiego budynku, z zamiarem zaczekania albo na kolejną taksówkę, albo na chwilę, kiedy przestanie lać, a na to na razie raczej się nie zanosiło.

– Może gdzieś panią podwieźć? – Usłyszałam za sobą męski głos i raptownie się odwróciłam.

– Dziękuję panu, ale nie trze… – urwałam gdy mój wzrok padł na mojego towarzysza. Mężczyzna był o wiele wyższy ode mnie, ale w tym akurat nie było nic dziwnego. Jego blond włosy i pełne radosnych iskierek błękitne oczy wydały mi się znajome. – James? – spytałam niepewnie.

– Nic się nie zmieniałaś Lizzie – powiedział z szerokim uśmiechem na ustach.

– Nie mogę powiedzieć tego samego o tobie. – Przyglądałam się z niedowierzaniem mojemu przyjacielowi z dawnych lat. Mężczyzna zmężniał, jego barki stały się szersze, a młodzieńczy urok gdzieś zniknął, powodując pojawienie się u niego powagi i szyku. Od razu nasunęła mi się myśl, że James musi teraz budzić duże zainteresowanie u płci przeciwnej, a może nawet już miał tą jedną, jedyną wybrankę serca. Obudziła się we mnie ochota, by go uściskać, w końcu nie widziałam go tak długo. Kiedy jednak uniosłam ręce, nagle przypomniałam sobie, w jakich okolicznościach widzieliśmy się po raz ostatni i doszłam do wniosku, że może to być niestosowne. By ukryć swój gest, objęłam się ramionami. – Zimno tu, prawda? – spytałam by usprawiedliwić swoje bezsensowne zachowanie oraz przerwać kłopotliwą ciszę. Mojej uwadze jednak nie umknęło,  jak przez twarz mężczyzny przemknął cień uśmiechu. Zauważył, co chciałam zrobić, i bawił się niezręczną sytuacją w jakiej się znalazłam.

– Nie jest zimno, Lizzie. Masz po prostu za sobą nieprzespaną noc. Zabierajmy się stąd. Na parkingu zostawiłem samochód – powiedział, odbierając mi moją wielką walizkę.

– Skąd wiedziałeś, że tu będę? – spytałam, nadal będąc zaskoczona obecnością na lotnisku mojego przyjaciela.

– Twoja babcia…

– Nie kończ – przerwałam mu. – Mogłam się domyślić. Wyciągnęła cię z pracy po to, żebyś po mnie przyjechał?

– Coś w ten deseń – przyznał mi rację. Kiedy opuściliśmy pomieszczenie i wyszliśmy na ulewę, przerwałam rozmowę, starając się nadążyć za swoim przyjacielem. Aby dotrzymać mu kroku, musiałam niemalże biec. Nie było to jednak dla mnie problemem. Deszcz padał z taką intensywnością, że chciałam jak najszybciej znaleźć się w suchym aucie. Kiedy byliśmy już w połowie parkingu, James wskazał kciukiem samochód.

– To ten – powiedział, po czym przyśpieszył kroku. Na początku myślałam, że mój przyjaciel w końcu dorobił się auta z prawdziwego zdarzenia. Wśród samochodów zgromadzonych przed lotniskiem, ten pojazd wyróżniał się niemalże nieskazitelnym lakierem w kolorze czarnego metaliku. Kiedy jednak podeszłam bliżej, ujrzałam, że to ten sam stary grat, którym James jeździł niemalże od chwili, w której dostał prawo jazdy. Wiedziałam dobrze, że to auto otrzymał od swojego wuja i było ono dla niego bardzo znaczące. Pamiętałam jednak ten samochód jako zgniłozielony, w wielu miejscach zjedzony przez rdzę i niemalże pozbawiony błotników. Teraz wyglądał tak luksusowo, że zaczęłam przypuszczać, iż mężczyzna wydał na niego więcej dolarów, niż dałby za nowy.

Podczas, kiedy ja próbowałam wygodnie się usadowić na czarnym, skórzanym fotelu pasażera, James upychał moją walizkę do bagażnika. Gdy wreszcie usiadł za kierownicą, nie mogłam powstrzymać się od komentarza: – Widzę, że nadal jesteś wierny swojemu autu.

– Przecież to Ford Mustang Shelby z 1967 roku. Pozbycie się takiego cacka byłoby głupotą – powiedział, jakby to było oczywistością, a ja kompletnie go nie rozumiejąc, jedynie pokiwałam głową.

– No tak. Ładnie go odrestaurowałeś – powiedziałam, nie wiedząc, czy słowo, jakiego użyłam, można było odnieść do naprawy samochodu. James jedynie lekko się uśmiechnął.

– Cieszę się, że w końcu przekonałaś się do tego auta. Wiem, że wcześniej nie przepadałaś, gdy gdziekolwiek cię nim zawoziłem. – A kto by przepadał za starym, zardzewiałym gratem, podczas gdy wszyscy nasi znajomi prezentowali się w autach mających co najwyżej dziesięć lat? Nie powiedziałam jednak tego na głos. W zamian, rzuciłam: – W taki deszcz każdy samochód jest świetny.

– No tak. Racja – powiedział, po czym przekręcił kluczyk w stacyjce. Dźwięk pracy silnika nieco zagłuszył bębniące w szyby krople deszczu. Poczułam ulgę, gdy zostawiliśmy za sobą teren lotniska La Guardia i wyjechaliśmy na główną drogę.

– To, co? Kierunek Milford? – spytał.

– A nie zahaczylibyśmy o moje mieszkanie? Nie chcę ze sobą wozić całej tej ogromnej walizki. Obiecuję, że szybko się przepakuję i możemy jechać dalej. – Spojrzałam z nadzieją na Jamesa.

– Jasne, nie ma problemu – powiedział, a po chwili milczenia dodał: - Myślałem, że na dłużej przyjeżdżasz?

– Chciałabym, ale muszę szybko znaleźć pracę i zaaklimatyzować się w Nowym Jorku. Będę teraz miała blisko do dziadków, więc siłą rzeczy częściej będę wpadała do Milford.

– To dobrze – powiedział z entuzjazmem mężczyzna. – Wiesz, zaczynałem się martwić o twoich dziadków. Nie są już młodzi i wszystko przychodzi im z trudem. Twój dziadek, to znaczy pan Joseph, ostatnio nie wygląda dobrze.

– Coś się stało? – spytałam zaniepokojona. W moim sercu odezwały się wyrzuty sumienia. Przecież nie powinnam zostawić ich samych na tak długo.

 – Nie, ale nie ma już tyle sił, co kiedyś. Przychodziłem do twoich dziadków, gdy tylko pozwalał mi na to czas. Pomagałem w różnych drobnych rzeczach… Wiesz, jednak choćbym nie wiem jak bardzo się starał, to nigdy nie zastąpię im kogoś z rodziny. – Pokiwałam głową, rozumiejąc intencje przyjaciela. Jednak za obecny stan rzeczy odpowiadałam ja. Kiedy potrzebowałam pomocy, oni zajęli się mną jak własną córką. Teraz mogłam się zrewanżować.

W samochodzie zapanowała niezręczna cisza. W głowie szukałam czegokolwiek, co pomogłoby mi podtrzymać temat, ale niestety okazało się to bezskuteczne.  Prawda była taka, że przez bite cztery lata nie kontaktowałam się z Jamesem i nie miałam pojęcia, jak wygląda teraz jego życie. Postanowiłam zaryzykować z najbardziej bezpiecznym tematem.

– Dalej pracujesz w warsztacie starego, poczciwego Johna?

–  Wujek John nie żyje. Zmarł przed rokiem.

– Przepraszam. Ja… ja nie wiedziałam. – Okazało się, że najbardziej bezpieczny temat, okazał się być tym najbardziej nietrafionym. James jednak machnął tylko ręką.

– Uważam, że to lepiej. Biedaczek strasznie się męczył z tym nowotworem. Tak szybko postępował. Coś okropnego. Pod koniec już kompletnie nie mógł oddychać. Chociaż trzeba było mu przyznać, że był niesamowicie uparty. Niemalże do końca palił to swoje Marlboro. – Pamiętałam wyraźnie wuja Jamesa. Był to niewysoki i korpulentny mężczyzna, który zawsze chodził w swoim dziwacznym kapelusiku i z papierosem między zębami.

– Więc gdzie teraz pracujesz? – spytałam szczerze zainteresowana.

– Odziedziczyłem ten warsztat samochodowy po wujku. Teraz ja tam jestem szefem – powiedział dumnie, po czym dodał: – Zgromadziłem też nieco funduszy i pozwoliłem sobie na otworzenie przy warsztacie małego komisu.

– Nieźle. Zawsze kochałeś samochody – powiedziałam.

– I tak zostało – odparł z uśmiechem. Między nami znowu zapadła cisza. Po wcześniejszej wpadce, bałam się poruszyć jakikolwiek temat. Ukradkiem spojrzałam na przyjaciela. Wydawało mi się, że gdzieś odpłynął myślami i najwyraźniej cisza, jaka panowała w aucie, mu nie przeszkadzała. Poszłam więc jego śladem, wygodnie zatopiłam się w fotelu i obserwowałam, jak bardzo przez te lata zmieniło się moje miasto. 

Rozdział jeden z gorszych. Jak przeżyjcie jeszcze jeden z perspektywy Elizabeth, to obiecuję, że będzie już lepiej i na pewno ciekawiej. Opowiadanie nieco rozrosło się nam w rozmiarach a nie jestem też zwolenniczką szybkiej i dynamicznej akcji. Zwłaszcza na początku. Chciałabym na spokojnie i stopniowo zapoznać Was, z poszczególnymi bohaterami, dlatego ten początek tak strasznie rozciąga się w czasie.

Czuję również potrzebę wytłumaczenia się z WTC. Kiedy pisałam ten rozdział był wrzesień, a właściwie to jego początek i kolejna rocznica brutalnego zamachu dokonanego przez terrorystów. Niewiele później cały świat mówił o zamachach w Paryżu. Nasunęła mi się wtedy taka refleksja, że najgorsze tragedie są zawsze spowodowane przez ludzi. Owszem zdarzają się ofiary katastrof naturalnych, jednak jest to niewielka liczba w porównaniu do tej, jaka ginie przez inne osoby. Poza tym wątek WTC jeszcze będzie się przewijał przez to opowiadanie. Może w mniejszym stopniu, ale będzie. Chciałam również pokazać, dlaczego Elizabeth jest mocno związana ze swoimi dziadkami. Widzieliście zdjęcie „The Falling Man”? Jeśli nie to zachęcam do odszukania go w grafice Google. Dla mnie jest ono niesamowite, choć budzi we mnie dość mieszane uczucia. Myślę, że to świadczy o tym, że ta fotografia jest „dobra”, skoro wywołuje emocje. Myślę, że nad tym zdjęciem każdy się na chwilę zatrzyma. Zwłaszcza znając kontekst jej zrobienia.

Jeszcze raz dziękujemy za wszystkie otrzymane komentarze. Witamy także bardzo ciepło nowych czytelników. W ramach wyjaśnienia, nie oczekujemy, że zawsze będziecie się pozytywnie wypowiadać o naszych bohaterach. Czasem oni nie zasługują na nic innego, jak na kilka słów potępienia. I nie mam tu na myśli wyłącznie Willa. Elizabeth też jest dość specyficzną osobą. Opowiadanie będzie koncentrowało się na dość kontrowersyjnych wątkach, więc jeśli już ktoś czuje, że to po prostu nie jego bajka, to może zrezygnować w każdej chwili. W pełni to rozumiemy i nie poczujemy się dotknięci i nie znikniemy z waszych blogów, jeśli tego się obawiacie. Wystarczy, że po prostu zaznaczycie to w komentarzu. Jesteśmy świadomi, że to co tutaj będzie publikowane nie spodoba się i nie znajdzie uznania u wielu ludzi.

Znowu dokonaliśmy małej zmiany. Teraz rozdziały będą pojawiały się co trzy tygodnie. Najprawdopodobniej z piątku na sobotę. Wierzymy, że będzie to wygodniejsze niż publikowanie w niedziele. Ciągle szukamy też odpowiedniej czcionki. Mamy z nią problemy, bo sama się nam przestawia, ale wierzymy, że niedługo opanujemy sytuację.

Przepraszam nieco się rozpisałam. Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was na śmierć. W każdym bądź razie, zapraszam już na perspektywę Willa i drugą cześć rozdziału drugiego, która ukaże się prawdopodobnie 19 marca. Ja zaś widzę się z wami 9 kwietnia i obiecuję, że będzie to już ostatnia tak mdła część Elizabeth. Pozdrawiam ciepło :)

Ona