Rozdział drugi (2)

William

Chłodne powietrze przywitało mnie, kiedy wyszedłem z hotelu Plaza. Było lato, ale o szóstej rano nie mogłem narzekać, że miałem ze sobą marynarkę. Zszedłem po sześciu stopniach wyłożonych czerwonym dywanem. Tyle razy nocowałem już w tym miejscu, że okolicę znałem na pamięć. Wychodząc, zobaczyłem przed sobą Central Park. Tak, te kilkaset akrów powierzchni było dobrym miejscem do zmierzenia się z porannymi problemami, nawet mimo delikatnej mżawki. Z kieszeni wyjąłem mojego iPhone'a i było dokładnie tak, jak się spodziewałem – trzydzieści dwa połączenia nieodebrane: dwadzieścia osiem od Monicy, trzy od Jaimiego i jedno od Janette. Moja sekretarka była najbardziej cierpliwa i doskonale wiedziała, że jeśli zniknąłem to tylko na chwilę.

Przez przejście dla pieszych dotarłem na drugą stronę ulicy i po chwili wszedłem do parku. Uwielbiałem to miejsce – zawsze dawało mi poczucie, że nawet w największej metropolii można odnaleźć trochę spokoju. Oczywiście nigdy nie było tu pusto, trzeba było być przygotowanym na towarzystwo innych, ale mimo wszystko to miejsce znacznie się różniło od zwykłych ulic Nowego Jorku. Był wczesny poranek i na ścieżkach można było spotkać głównie zapalonych biegaczy. Szedłem wąską dróżką i po chwili dotarłem na skraj stawu The Pond. Nadeszła pora żeby zmierzyć się z tym, co nieuniknione. Przez chwilę kusiło mnie, żeby zacząć od Janette, ale chyba ruszyło mnie sumienie i w kontaktach wyszukałem Monicę. Odebrała po trzecim sygnale.

– Gdzieś ty się podziewał do jasnej cholery? – Głos kobiety był zaspany, ale wystarczająco groźny.

– Dzień dobry, kochanie. Przepraszam, coś mnie wczoraj zatrzymało.

– Bardzo ładne nogi miało to "coś"? – Nie zdziwiła mnie ta przenikliwość.

– Na pewno nie tak piękne jak twoje. – Cholera, to chyba najgłupsze co mogłem powiedzieć. Szybko dodałem – Po prostu załatwiałem interesy i trochę się przedłużyło.

– Trochę? Masz pojęcie jak się martwiłam? Zasnęłam dopiero nad ranem, podczas gdy ty zabawiałeś się z jakąś dziwką.

– Jaimie obraziłby się za takie stwierdzenie.

– Jaimie? – To ją trochę zbiło z tropu. – Janette coś wspominała, że miałeś się z nim spotkać, ale nie wiedziała, czy do tego doszło.

Moja sekretarka była najwspanialszą osobą pod słońcem. Kryła mnie nawet przed moją własną kobietą, chociaż doskonale wiedziała z kim byłem, i że nie był to Jaimie.

– Porozmawiamy w domu, kochanie. Pewnie wrócę dopiero wieczorem, ale wszystko ci wynagrodzę.

– A gdzie ty w ogóle jesteś? – Jej głos trochę złagodniał. Raczej nie uwierzyła do końca, ale Jaimiego znała bardzo słabo i nie miała sposobu, żeby się z nim skontaktować.

– W Central Parku. Poranny spacer dla zdrowia.

– To nie koniec tematu. Wrócimy do tego – powiedziała Monica i rozłączyła się.

Nie było tak źle. Z Monicą byliśmy parą od ośmiu miesięcy i musiałem przyznać, że było mi z nią naprawdę dobrze. Nie zmieniało to faktu, że już kilka razy zdarzyły mi się podobne wybryki, więc, siłą rzeczy, kobieta zdążyła się do tego przyzwyczaić. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyłem.

Zdążyłem wejść już w głąb Central Parku. Spacerując, po prawej stronie minąłem staw, a po lewej ścianę zieleni. Świergot ptaków i chłód poranka w połączniu z mżawką spowodowały, że zdążyłem się rozbudzić i orzeźwić. Delikatnie czułem skutki poprzedniego wieczoru, ale na szczęście nie spadło na mnie to, co poprzedniego poranka. Warto też zauważyć, że wypiłem zdecydowanie mniej, chociaż kolejkę stawiałem kilka razy. Lisa dzielnie mi towarzyszyła i z restauracji wyszliśmy już w zdecydowanie dobrych humorach. I tak się to potoczyło, że w końcu wylądowaliśmy w apartamencie prezydenckim w hotelu Plaza. Ktoś mógłby sądzić, że trzeba go rezerwować z ogromnym wyprzedzeniem. A ja powiem, że pieniądze potrafią zdziałać cuda.

Nie pamiętałem ile razy kochaliśmy się tej nocy, ale było wspaniale. Na samą myśl o pięknym ciele Lisy przechodziły mnie dreszcze, więc starałem się o tym nie myśleć. Zamiast tego, ponownie zerknąłem na ekran iPhone'a. Zwróciłem uwagę, że spadła na niego kropla deszczu, która zaczęła powoli toczyć się po ekranie. Spływała w kierunku ikony przeglądarki Safari, kiedy zdałem sobie sprawę, że mój mózg się wyłączył a ja wpatruję się jak idiota w kroplę deszczu. Cóż, nieubłagalne skutki poprzedniego wieczoru. Uśmiechnąłem się do siebie i wybrałem numer Janette.

– Dzień dobry, szefie. – Tylko ona mogła mieć tak radosny głos o takiej godzinie.

– Witaj, Janette. Jak poranek?

– Myślę, że lepiej, niż u pana. – Wyczułem drobny sarkazm, ale chyba miała rację. – Wczoraj dzwoniła pani Monica.

– Wiem, rozmawiałem już z nią. Dziękuję, że powiedziałaś jej o spotkaniu z Jaimiem.

– Wiedziałam, że pan to wykorzysta – powiedziała ze śmiechem Janette. - Swoją drogą przyszedł wczoraj do biura i czekał na pana. Przypominam, że byliście umówieni.

– Niestety, załatwianie wszystkiego z Lisą trochę się przeciągnęło i nie zdążyłem dotrzeć. – Usłyszałem w słuchawce westchnienie i cichy śmiech. – Mogłabyś umówić go ze mną na dzisiaj? Powiedzmy na jedenastą w moim biurze.

– Nie ma problemu, zaraz do niego zadzwonię.

– Poczekaj przynajmniej do ósmej – powiedziałem ze śmiechem.

– Jasna sprawa, szefie. Do widzenia.

– Trzymaj się – powiedziałem i nacisnąłem przycisk zakończenia rozmowy.

Uśmiechnąłem się do siebie, po czym rozpocząłem dalszy spacer alejkami Central Parku. Postanowiłem nie dzwonić już do Jaimiego, zdałem to na Janette, więc poranne problemy miałem już z głowy. Nie chciałem wracać do domu, ale stan mojego ubrania pozostawiał wiele do życzenia. Na szczęście, z pewnością część mojej garderoby była w biurze, więc wiedziałem, że będę mógł się przebrać. O prysznic się nie martwiłem – z Lisą o to zadbaliśmy.

Do jedenastej miałem sporo czasu. Postanowiłem najpierw pójść do kiosku po New York Timesa, a następnie do małej, przytulnej kawiarni, która znajdowała się niedaleko mojego biura. Tamtejsze espresso z pewnością mogło uprzyjemnić mój poranek, który jednak i tak okazał się lepszy niż się spodziewałem. I niż na to zasługiwałem.

– Co podać, panie Martinez? – zapytał młody kelner, który miał okazję już wiele razy mnie obsługiwać w tym miejscu.

– Espresso poproszę – odpowiedziałem, podnosząc wzrok znad gazety. – I możesz dorzucić czekoladowego muffinka w ramach śniadania.

– Oczywiście, już podaję.

Kelner odszedł, a ja powróciłem do przerwanego wcześniej artykułu. Czytałem właśnie o seks – skandalu nowojorskiego kongresmena. Podobno bardzo dobrze pełnił swoją funkcję i podczas posiedzeń zabawiał się z przewodniczącą jakiejś komisji z Teksasu. Nie byłoby w tym zapewne nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ich ostatni numerek miał miejsce na podziemnym parkingu, gdzie kamery wychwytują wszystko bardzo dokładnie. A że prasie udało się położyć ręce na nagraniach, to naszą uroczą parę czekały kłopoty. Nie żebym interesował się tego typu tematami, aczkolwiek cieszyłem się z mojej prywatności. Mnie na szczęście dziennikarze nie rozpoznawali na ulicach, chociaż prawdopodobnie mogłem kupić w jednej chwili wszystko, co ten kongresmen posiada, łącznie z nim samym.

– Pańskie zamówienie. – Z lektury znów wyrwał mnie kelner.

– Dzięki, Mike - powiedziałem, podając mu dwudziestodolarowy banknot. – Dałoby radę włączyć Sinatrę?

– Zobaczę, co da się zrobić. – Mike odszedł i po chwili mogłem usłyszeć łagodne dźwięki "I'm walking behind you". Tak, to stanowczo były dobre warunki na poranny relaks.

Wyszedłem z kawiarni około dziesiątej, mając mniej więcej godzinę do spotkania z Jaimiem. Janette nie dzwoniła, więc z pewnością wszystko udało jej się załatwić. Pieszo dotarłem do oszklonego wieżowca, będącego siedzibą firmy, a następnie windą wjechałem na sam szczyt, gdzie mieściło się moje biuro. Przed drzwiami jak zwykle powitała mnie uśmiechnięta sekretarka.

– Pan Jaimie będzie na jedenastą, szefie – powiedziała Janette.

– Niczego innego się nie spodziewałem. Chciałbym jeszcze żebyś wysłała kwiaty do Monicy. – Miałem nadzieję, że w ten sposób całkiem ją udobrucham i będziemy mieli przed sobą milutki wieczór.

– Róże?

– Tak, czerwone. Uwielbia je. Nie musisz oszczędzać. – Dodałem z uśmiechem.

– Niczego innego się nie spodziewałam. – Tym razem Janette zebrało się na żarty. – Coś jeszcze?

– Nie, będę u siebie – powiedziałem i wszedłem do gabinetu. Z szafy wyjąłem świeży garnitur, przebrałem się i powoli, choć z oporem, zabrałem się do pracy.

Miałem właśnie przed sobą projekt jednego z domów w okolicach Nowego Jorku, kiedy Janette zaanonsowała Jaimiego.

– Dzięki za wczorajsze spotkanie. Niezwykle udane – zaczął z przekąsem mężczyzna, kiedy tylko pojawił się gabinecie.

– Bardzo zabawne – odpowiedziałem i odwzajemniłem jego uścisk dłoni. – Co cię do mnie sprowadza?

– Nad czym pracujesz?

– Odpowiadasz pytaniem na pytanie? – powiedziałem ze śmiechem. – Jakiś domek pod Nowym Jorkiem. Niestety wygląda na to, że muszę poprawiać błędy moich architektów. Fatalny rozkład pomieszczeń jak widzisz, szczególnie na piętrze.

– Może i tak. To zostawiam tobie. Przychodzę w sprawie Jocasty.

– Co u niej? – spytałem, chociaż doskonale już wiedziałem o co chodzi. Jocasta była młodszą siostrą Jaimiego, niedawno skończyła architekturę i zapewne szukała dobrze płatnej pracy. Pamiętałem ją jako śliczną blondynkę o nieziemsko długich nogach. I chociaż większość facetów śliniłaby się na jej widok, mnie nie pociągała jakoś specjalnie. Owszem, doceniałem jej urodę, ale to wszystko.

– Niedawno skończyła architekturę i tak sobie myślę, czy nie udałoby ci się znaleźć dla niej jakiegoś stanowiska – powiedział Jaimie, a ja po raz kolejny byłem zachwycony swoją przenikliwością. Mężczyzna nigdy nie miał problemów z mówieniem wszystkiego prosto z mostu.

– Stanowisko zawsze można znaleźć – odpowiedziałem ze śmiechem. – Musi przejść przez procedury. Sam je ustanowiłem i teraz jestem ich niewolnikiem. Ale coś jej załatwię, daj mi kilka dni i odezwę się do ciebie.

– Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. – Jaimie był wyraźnie ucieszony.

– Oby jej charakter był trochę przyjemniejszy niż wcześniej – powiedziałem.

– Nie licz na to. Wszyscy będą jej nienawidzić. Ale cóż, rodziny się nie wybiera.

W tym momencie drzwi się otworzyły i do gabinetu z gracją weszła drobna blondynka w błękitnej sukience, doskonale podkreślającej jej figurę. Na moje oko Oscar de la Renta albo Miuccia Prada, ale słabo znałem się na damskiej modzie i mogłem się mylić. Z pewnością kosztowała fortunę, ale przecież dla mojej siostry nie był to problem. Z gracją podeszła do mnie i pocałowała mnie w policzek.

– Claire, miło cię widzieć – powiedziałem. – Widzę, że jak zawsze wpadasz zapowiedziana, anonsujesz się mojej sekretarce, jak wypada w profesjonalnym biurze i nie przeszkadzasz mi w ważnym spotkaniu. Krótko mówiąc nie można ci nic zarzucić.

– Cześć Jaimie – powiedziała moja siostra, całkowicie ignorując to, co powiedziałem. Mojej uwadze nie uszedł fakt, że mężczyzna zarumienił się bardziej niż powinien.

– Witaj Claire – odpowiedział nieśmiało. No nie – w ten sposób to on jej nie zdobędzie. Nie byłem ślepy – mężczyzna już od jakiegoś czasu był zauroczony moją siostrą, a ja nie byłem pewien czy mi się to podoba – w końcu był on dużo starszy. Z drugiej strony nie zawracałem sobie tym głowy, bo nic nie wskazywało na to, żeby Claire przejawiała jakiekolwiek zainteresowanie Jaimiem.  

– Co cię do mnie sprowadza, siostrzyczko? – zapytałem. – Bo zakładam, że nie przyszłaś bezinteresownie.

– Skąd takie podejrzenia?

– Bo znam cię aż za dobrze. Im szybciej powiesz o co chodzi, tym szybciej będę mógł ci odmówić – powiedziałem z uśmiechem, chociaż oboje wiedzieliśmy, że tak nie będzie. Uwielbiałem moją siostrę i cokolwiek by nie powiedziała, poruszę niebo i ziemię żeby to zrobić.

– Wiesz, po co przychodzę. Trochę przesadziłam z zakupami i debet na karcie kredytowej ma już nie trzy ale cztery zera. A nie chcę już dzwonić do ojca bo ostatnio jest w złym humorze i musiałabym się nasłuchać o jego problemach.   

– Czyli teraz mam być twoją skarbonką?  

– Bardzo zabawne – powiedziała Claire przewracając oczami. – Jeśli nie chcesz, poradzę sobie sama.  

– Zaczekaj – powiedziałem, widząc, że moja siostra z godnością odwraca się w stronę wyjścia. – Przecież wiesz, że zrobię ci ten przelew. Możesz chociaż mi powiedzieć na co poszły te wszystkie pieniądze?

– Prada. – Jednak byłem blisko. – Dosłownie kilka rzeczy, nie wiem nawet jak to się stało. Może dorzuciłam jeszcze parę kosmetyków, ale to wszystko.

– Niech będzie, nie muszę wiedzieć więcej – powiedziałem. – Do wieczora będziesz miała pieniądze.  

– Dziękuję – powiedziała Claire uśmiechając się w naprawdę ładny sposób. Cóż, z jednej strony to interesowne, ale z drugiej wierzę, że moja siostra ma jednak jakąś dozę sympatii w stosunku do mnie. – Uciekam już bo jestem umówiona. Do zobaczenia – dodała, całując mnie jeszcze raz w policzek. Wolałem nie pytać już co to za spotkanie. Na odchodne rzuciła jeszcze „cześć” w stronę Jaimiego, który znów dziwnie się zarumienił. Przez chwilę odniosłem wrażenie, że Claire zrobiła to specjalnie. W końcu z pewnością jest świadoma swojego wyglądu i tego, jak działa na innych mężczyzn.

Lubiłem Jaimiego. Mogliśmy gadać naprawdę długo, ale mężczyzna miał jakieś sprawy z własną firmą. Stanowiliśmy pewnego rodzaju nieoficjalną spółkę – ja miałem firmę architektoniczną, on budowlaną. Niejednokrotnie wzajemnie się polecaliśmy, a nasza współpraca kwitła. Łączył nas jeszcze jeden sekret.

– Will, stary cię szuka – rzucił Jaimie zbierając się już do wyjścia. – Wspominał coś o jakiejś lasce.

– Kurwa, wszystko wyniucha – powiedziałem, chociaż w sumie spodziewałem się tego. – Niedługo będziemy mieli małą uroczystość i wtedy z nim pogadam.

– Chyba ci się do tego nie spieszy. Jakby coś to mogę pomóc, znam kilku ludzi.

– Ja też, Jaimie, ale to będę musiał załatwić sam.

– Jak zawsze honorowy – powiedział mężczyzna z niezwykle szczerym uśmiechem. – Do zobaczenia.

Zanim skończyłem pracę zrobiło się już późno. Zbierałem się już do wyjścia, kiedy do gabinetu weszła Janette.

– Szefie, przyszedł ktoś i uparcie nalega na rozmowę z panem. 

– O tej godzinie? Nie ma mowy, umów mnie z nim na jutro choćby był papieżem.

– Oczywiście. Prosił tylko żeby przekazać jak się nazywa – podobno wtedy miałby pan zmienić zdanie.

– A kto to taki? – zapytałem ze szczerą ciekawością.

– Bruno Harris. 

Hej :) No i Will powraca i coś mi mówi, że ten rozdział nie przysporzy mu zwolenników. Ale cóż - jest jaki jest i nie zmieni się w aniołka. Pojawia się trochę nowych postaci, które mają mniejszy lub większy wpływ na głównego bohatera. Akcja będzie pomału nabierała tempa więc zapraszam do śledzenia naszej historii. 

Bardzo dziękuję w imieniu Jej, ale także i swoim, za wszystkie piękne i wyczerpujące komentarze pod ostatnim rozdziałem. To naprawdę bardzo miłe, że tyle osób zostawiło tam swój ślad. Jednocześnie przepraszamy, jeśli czasem zdarzają nam się mniejsze lub większe opóźnienia. Oboje jesteśmy w tym momencie na etapie pisania prac magisterskich, do obrony zostało nam trzy miesiące i musimy się z tym wszystkim pozbierać. Ale staramy się prędzej czy później do każdego z Was dotrzeć i jeśli gdzieś nas jeszcze nie było to niedługo z pewnością się to zmieni. 

Za trzy tygodnie zachęcam do zapoznania się z dalszymi losami Elizabeth, natomiast Will powróci pod koniec kwietnia. Pozdrawiam serdecznie :) 

On