Rozdział trzeci (1)

Elizabeth

Rząd identycznie wybudowanych domów szeregowych, wykonanych z czerwonej cegły, rozciągał się niemalże przez całą długość ulicy. Te dwupiętrowe, wąskie budynki nie różniły się niczym między sobą i ktoś, kto nie znał dobrze tej okolicy, mógłby się tu poczuć nieco zdezorientowany. Jednak James bez problemu zaparkował swój samochód równolegle do drzwi mojego domu. Swego czasu bywał tutaj tak często, że prawdopodobnie trafiłby tu bez problemu nawet z zamkniętymi oczami. Mimo wszystko, wolałam tego nie sprawdzać, zwłaszcza jeśli akurat siedziałam tuż obok niego, na fotelu pasażera.

Deszcz nadal z dużą siłą bębnił w szyby, sprawiając, że wcale nie miałam ochoty na opuszczanie ciepłego i suchego auta. Tym bardziej, że gdzieś w moim wnętrzu pojawiały się drobne wyrzuty sumienia. Wczoraj, dzwoniąc do dziadków, powinnam była przy okazji wykonać jeszcze jeden telefon, o którym na śmierć zapomniałam.

– To co, idziemy? – spytał mężczyzna, jednocześnie otwierając drzwi pojazdu.

– Nie uprzedziłam Hannah…

– Przecież przyjechałaś do siebie, nie? – James na chwilę przymknął drzwi, hamując tym samym próby wdarcia się zimnego i wilgotnego powietrza do samochodu. – Chyba nie musisz uprzedzać osoby, której wynajmujesz mieszkanie, że chcesz do niego na sekundę wpaść?

– Nie muszę, ale czuję, że chyba powinnam.

– Przesadzasz, Lizzie – powiedział, wysiadając z auta. – Idziesz? Bo ja tak.

Nie widząc innego wyjścia, powoli wygramoliłam się z pojazdu i skierowałam się ku drzwiom wejściowym. Zdecydowałam się skorzystać z dzwonka, mimo że klucze do mieszkania spoczywały gdzieś w mojej torebce. Wydawało mi się, że w ten sposób mniej zaskoczę kobietę swoim nagłym pojawieniem się, niż gdybym wdarła się do domu nieproszona. Podczas, kiedy ja czekałam, aż moja przyjaciółka jeszcze z czasów szkolnych otworzy drzwi, James mocował się z dużą walizką, próbując wyciągnąć ją z bagażnika. Kiedy mu się to udało i dołączył do mnie, drzwi nadal pozostawały zamknięte. Po raz drugi wcisnęłam przycisk dzwonka. Słyszałam jak z wnętrza lokalu dochodzi jego stłumiony, zawodzący  jęk, który pamiętałam jeszcze z czasów dzieciństwa.

– Nie ma jej? – zapytał James, a ja jedynie wzruszyłam ramionami. Mężczyzna postawił walizkę na niewielkich schodach prowadzących do mieszkania i podwinął rękaw swojej skórzanej kurtki, by móc spojrzeć na zegarek.  – Dochodzi siódma rano, bez jaj, na pewno nie wyszła jeszcze do pracy. – James podszedł do dzwonka i gwałtownie zaczął go wciskać raz za razem, sama zaś postanowiłam odszukać klucze w torebce i w ten sposób dostać się do środka. Jednak nim zdążyłam to zrobić, z wnętrza usłyszałam głos.

– Idę! Cholera, już idę!

Po chwili dotarł do mnie odgłos przekręcanego zamka i moim oczom ukazała się kobieta. Była to rozczochrana brunetka o krótkich włosach, ubrana jedynie w kusy, jedwabny szlafrok, z miną wyrażającą chęć zbrodni. Najprawdopodobniej jej celem miał stać się albo James, albo ja, ale jej zaskoczony wzrok mówił, że jeszcze nie zdecydowała.

– Cześć, Hannah – powiedziałam niepewnie z przyklejonym do ust uśmiechem.

– Elizabeth? James? Ale niespodzianka.

– Wybacz, że nachodzimy cię tak wcześnie, ale my tylko na chwilę – James wyprzedził mnie w wyjaśnieniach i podniósł moją walizkę, jednocześnie dając znać, że jest gotowy żeby wejść do mieszkania. Wówczas, tuż zza drobnej postaci kobiety wyłonił się nieznany mi brunet. Ten dobrze zbudowany mężczyzna, ubrany jedynie w same jeansy, obdarzył nas dość nieprzyjemnym spojrzeniem.

– Skarbie, wszystko w porządku? – zwrócił się do kobiety, jednocześnie kładąc swoją dłoń na jej talii, tak jakby chciał zaznaczyć swoje terytorium.

– Tak, to moi starzy przyjaciele – powiedziała otwierając szeroko drzwi, po czym zwróciła się do nas – Wchodźcie, wchodźcie.

Gdy tylko przeszłam przez próg, otuliło mnie przyjemne ciepło.  Mieszkanie skąpane było w półmroku. Najwidoczniej musieliśmy dopiero obudzić Hannah, bo żaluzje w oknach nadal były opuszczone. Nie umknął mojej uwadze fakt, że wnętrze tego domu wyglądało dokładnie tak samo jak przed laty, nadal urządzone w stylu końcówki lat dziewięćdziesiątych. 

– Wybaczcie mi na chwilę, tylko coś na siebie narzucę i przyjmę was jak należy – powiedziała kobieta, po czym pociągnęła swojego towarzysza za rękę i zniknęła z nim w głębi mieszkania. Ja zaś spojrzałam wymownie na Jamesa.

– Trzeba było jednak ją uprzedzić.

– Daj spokój, Lizzie. Skąd mogłaś wiedzieć, że Hannah kogoś tu sobie sprowadziła.

– Właśnie dlatego powinnam była zadzwonić. Nienawidzę takich sytuacji.

– Od kiedy to jesteś taka zasadnicza? Kobieto wrzuć na luz. – Zgromiłam spojrzeniem mężczyznę i skierowałam się w stronę swojego dawnego pokoju. James podążał za mną, dźwigając walizkę. – W sumie ciekawe, co stało się z tym jej narzeczonym, jak mu tam było?

– Ben. I chyba nawet nie chcę wiedzieć co u niego.

– Skoro do wszystkich swoich znajomych tak podchodzisz, to nie dziwię się, że milczałaś przez bite cztery lata. – Kąśliwa uwaga. Przymknęłam na chwilę powieki, ważąc, czy powinnam powiedzieć to, co chciałam. W końcu jednak emocje wzięły górę nad rozsądkiem i nieśmiałym postanowieniem, by przemilczeć ten temat.

– Moi znajomi też milczeli. Nie chciałam się narzucać.

– Narzucać? – powtórzył za mną mężczyzna. – To Ty uciekłaś bez słowa pożegnania, do tego nikomu nie mówiąc dokąd jedziesz.  Skąd mogliśmy wiedzieć gdzie jesteś?

– Numeru telefonu nie zmieniłam – powiedziałam, po czym, wściekła, z całej siły pchnęłam drzwi swojego dawnego pokoju. Tutaj też wszystko było takie, jak przed laty. Morelowe ściany, duże, wygodne łóżko, na którym piętrzyły się poduszki w różnorakich rozmiarach i tanie regały na książki, niebezpiecznie uginające się pod wpływem zbyt dużego ciężaru.

 James milczał. Postawił moją walizkę przy łóżku i podszedł do okna. Przez chwilę obserwowałam, jak mężczyzna, stojący do mnie plecami, z dłońmi mocno wciśniętymi w kieszenie jeansów, spoglądał na ulicę. Mimo naszej wcześniejszej nieprzyjemnej wymiany zdań, teraz nie potrafiłam się nie uśmiechnąć. James zawsze w ten sam sposób manifestował tkwiące w nim negatywne emocje i uczucia. Wiedziałam jednak też, że jak wystoi swoje przepisowe pięć minut, odwróci się już w lepszym nastroju i będzie pogodnym przyjacielem, takim, jakiego w tej chwili potrzebowałam. Oczywiście, te kilka lat temu zachowałam się nie w porządku wobec mężczyzny, miał prawo być na mnie zły, ale znałam Jamesa na tyle, by wiedzieć, że nigdy nie trzyma długo urazy. I chyba to w nim od zawsze mocno ceniłam.

Korzystając z panującej w pomieszczeniu niezręcznej ciszy, wyciągnęłam z szafy mniejszą walizkę i zaczęłam przerzucać do niej kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Ze smutkiem stwierdziłam również, że opuszczając Denver, nie wzięłam ze sobą ciuchów na chłodniejszą aurę. Lato do tej pory wszystkich rozpieszczało wysokimi temperaturami i nawet nie przypuszczałam, że pogoda może ulec zmianie. Ponownie otworzyłam swoją szafę i zaczęłam przeglądać stare ubrania sprzed czterech lat. Nawet pomijając fakt, że od tego czasu trendy w modzie zmieniły się wielokrotnie, to patrząc na rozmiary znajdujących się tam rzeczy zaczęłam wątpić czy znajdę coś przydatnego. W końcu wyciągnęłam swoją dawną jeansową kurtkę, która zawsze była na mnie nieco za luźna, a do tego wyjątkowo pasowała do panującej za oknem pogody.

– Cholera – jęknęłam, gdy tylko uzmysłowiłam sobie, jak ciasno się w niej czuję. Zdawałam sobie sprawę, że to wszystko zawdzięczam bogatemu życiu u boku Brunona. Mój były mężczyzna żył dosyć intensywnie, a co za tym idzie, mnie również pociągnął w wir wykwintnych kolacji z najważniejszymi klientami jego biura, nieustannego jedzenia na mieście i objadania się czekoladkami, które dostawałam od niego zawsze, gdy tylko dopadał mnie depresyjny nastrój. – To wszystko przez niedobór endorfin – mawiał, wpychając we mnie kolejne kawałki czekoladowego ciasta, gdy nie miałam nastroju do zabawy na kolejnym nudnym balu charytatywnym.

– No cóż, wygląda na to, że komuś się przytyło. – Docinanie mi, było również jednym ze sposobów Jamesa na poprawienie sobie humoru.

– Na twoim miejscu powstrzymałabym się od wszystkich komentarzy w trosce o swoje życie i zdrowie. – James parsknął śmiechem, a mi zrobiło się nieco lepiej, wiedząc, że rodzący się chwilę wcześniej konflikt został zażegnany.

Ściągnęłam za ciasną kurtkę i cisnęłam nią w otwartą szafę. Wiedziałam, że jak wrócę tu po krótkiej wizycie u dziadków, czeka mnie sporo pracy. I to nie tylko ze zrobieniem porządku z własnymi ubraniami. Mieszkanie potrzebowało gruntownego remontu. Po śmierci rodziców, kiedy tylko mogłam, unikałam przebywania w tym przygnębiającym domu, dlatego na początku z pomocą dziadków, później już indywidualnie,  wynajmowałam go zaufanym osobom po iście atrakcyjnej cenie. W efekcie nie stało puste, ale również nikt nie inwestował swoich pieniędzy w jego remont. Teraz mieszkanie błagało o odświeżenie, położenie nowych tapet, a nawet wymianę części podłóg.

Westchnęłam, pakując ostatnie rzeczy do podręcznego bagażu. Po raz kolejny musiałam układać życie od nowa.  Miałam szczerą nadzieję, że tym razem już po raz ostatni.

– Nadal trzymasz nasze zdjęcie – powiedział niespodziewanie James, a ja gwałtownie poderwałam swoją głowę znad walizki. Mężczyzna stał przy jednej z wiszących na ścianie półek i w ręku ściskał szklaną ramkę. Poczułam ucisk w żołądku. Kiedy w pośpiechu opuszczałam Nowy Jork, całkiem przypadkiem zahaczyłam o ten przedmiot, który, nota bene, znajdował się wówczas na szafce przy moimi łóżku. W efekcie szkło rozbiło się na milion drobnych kawałków. Podniosłam wtedy fotografię i nawet nie pamiętam, gdzie ją wówczas położyłam. To Hannah musiała kupić nową ramkę i ponownie wsunąć do niej zdjęcie. Przez chwilę milczałam, najzupełniej w świecie nie wiedząc, co powiedzieć. Na szczęście, nie musiałam się tłumaczyć. W drzwiach pokoju pojawiła się moja przyjaciółka z delikatnym i nieśmiałym uśmiechem na ustach.

– Robię kawę. Napijecie się? – spytała.

– Nie wiem, czy zdążymy. James śpieszy się do pracy…

– Oczywiście, że tak – przerwał mi mężczyzna, odstawiając ramkę ze zdjęciem na swoje miejsce. – Praca, pracą, ale kawa musi być. Jestem na nogach od nieprzyzwoicie porannych godzin, a moi pracownicy z pewnością nie będą ubolewali nad nieobecnością szefa – Mimowolnie uśmiechnęłam się na słowa przyjaciela. Ja też, po nieprzespanej nocy w samolocie, słaniałam się z nóg. Nie potrafiłam spać w tej maszynie, budziła ona we mnie zbyt duże lęki, bym mogła choć na chwilę przymknąć powieki.

– Doskonale – odparła kobieta. – Bo wiecie… Tak właściwie to ta kawa jest już gotowa – Na moich ustach zawitał duży uśmiech. Cała Hannah. Najpierw coś robi a później myśli.

– Nie mogłaś tak od razu? – spytał James z wyrzutem i wyszedł z pokoju, kierując się w dobrze znanym mu kierunku kuchni.

– Idziesz, Lizzie? – Głos brunetki spowodował, że po raz kolejny podniosłam głowę znad walizki.

– Tak, oczywiście. Dorzucę tylko kilka rzeczy i zaraz do was dołączę. – Brunetka skinęła głową i opuściła pokój.

Gdy tylko udało mi się dopiąć walizkę, usłyszałam dzwonek swojego telefonu.  Zaczęłam więc szukać w torebce komórki, lecz zanim udało mi się ją odnaleźć, ta umilkła. Spojrzałam na wyświetlacz ze zdziwieniem, bo raczej o tak wczesnej porze nie spodziewałam się od nikogo telefonu. Pomyślałam, że mogło być to połączenie od babci. Zapewne chciała się dowiedzieć, czy już bezpiecznie wylądowałam. Dziadkowie, tak samo jak ja, nie lubili samolotów i zawsze drżeli na myśl o tym, że podróżuję za pomocą tej niebezpiecznej maszyny. Moje zdziwienie było jednak ogromne, gdy okazało się, że nieodebrane połączenie było od Brunona. Mimowolnie mocniej ścisnęłam telefon w ręku. Czyżby tak słabo zabawiała go jego nowa sekretarka, że już od rana troszczy się o swoje sprawy zawodowe? Nie byłam głupia i wiedziałam, o co chodzi Harrisowi. Od dawna powtarzał mi, że musi wyjechać, a w tym samym czasie zgłosi się do jego biura jakiś nowy inwestor, któremu miałam wydać projekty. No cóż, wyglądało na to, że papiery raczej nie trafią dziś do obcej ręki. Z drugiej jednak strony, w Denver było jeszcze wcześnie. Więc albo Bruno zapomniał o dwugodzinnej zmianie strefy czasowej, albo coś się stało. Przez chwilę kusiło mnie nawet żeby oddzwonić, ale szybko zmieniłam zdanie i na wszelki wypadek wyłączyłam telefon.

Opuszczając swój pokój, już na korytarzu poczułam charakterystyczny zapach świeżo parzonej kawy, a do moich uszu dotarł dobrze mi znany kawałek Robbiego Williamsa. Uśmiechnęłam się pod nosem czując, że wracam na stare śmieci. Mimo, że od mojego ostatniego pobytu w tym mieszkaniu minęły cztery lata, czułam się dokładnie tak samo jak przed laty, jak wówczas, gdy przez niemalże rok mieszkałam z Hannah, wynajmując jej jeden z pokoi. James był u nas tak częstym gościem, że moja przyjaciółka nazywała go czasem „trzecim współlokatorem”, ale żadnej z nas jego obecność nie przeszkadzała. Ba, czasem nawet wykorzystywałyśmy go do iście męskich czynności, takich jak naprawa cieknącego kranu, czy reperacji odpadających w szafce drzwiczek. Blondyn był chodzącą złotą rączką i jego talent pożytkowałyśmy w pełni, a że mężczyzna nie marudził z tego powodu, to nawet nie dręczyły nas wyrzuty sumienia. Niemalże każdego ranka mieliśmy w zwyczaju we trójkę siadać w niedużej kuchni i popijać kawę. Hannah wówczas włączała radio. Kobieta nienawidziła ciszy, za to uwielbiała muzykę. Długo mi zajęło, zanim przekonałam się do jej nieustannego słuchania coraz to bardziej wymyślnych utworów i to wokalistów, o których istnieniu zazwyczaj nie miałam pojęcia. James zawsze rano wpadał ze świeżymi bułeczkami i nowym wydaniem gazety, które pobieżnie przeglądał przy kawie, racząc nas od czasu do czasu iście pikantnymi historiami z życia znanych polityków czy celebrytów. Dlatego kiedy weszłam do kuchni i ujrzałam Hannah nucącą „Feel” , swoją ulubioną piosenkę i Jamesa, który pobieżnie kartkował stare wydanie gazety, poczułam się tu jak przed laty, tak, jak gdyby w tym domu czas się zatrzymał. Zgodnie ze swoim nawykiem podeszłam do lodówki, szukając mleka. Moi przyjaciele zawsze pili zwykłą, czarną kawę i to nawet bez dodatku cukru. Ja zaś lubiłam łagodniejszą formę tego napoju, dlatego zazwyczaj rozcieńczałam je białym płynem i wsypywałam nieprzyzwoitą ilość cukru, czym zawsze ściągałam na siebie pełen dezaprobaty wzrok Hannah. Ona, jako lekarz, nieraz wałkowała mi jakie jest to niezdrowe, ale jej słowa nie robiły na mnie specjalnie dużego wrażenia.

– Nie masz mleka? – spytałam, przyglądając się dokładnie każdej z półek.

– Przecież wiesz, że nie toleruję laktozy – odpowiedziała kobieta, a ja mimowolnie przygryzłam dolną wargę. Całkiem o tym zapomniałam. Odnalazłam tylko cukier i wsypując go do kawy dosiadłam się ze swoim napojem do stołu.

– Powinnyśmy zainwestować w ekspres – powiedziałam do mojej przyjaciółki po pierwszym łyku ciepłego napoju. Rozpuszczalna kawa, którą przygotowała Hannah, była okropna w porównaniu do tej, jaką serwował mi każdego ranka Bruno, przygotowując ją w wyjątkowej, ciśnieniowej maszynie.

– Księżniczka wróciła na stare śmieci i wszystko zaczyna jej przeszkadzać – wtrącił James, nie odrywając swojego wzroku znad gazety.

– Co masz na myśli? – spytałam nieco zirytowana komentarzem mężczyzny i spojrzałam na Hannah.  Po swoim wyjeździe do Denver tylko z nią utrzymywałam kontakt i regularnie rozmawiałam przez telefon. Tylko ona wiedziała o moim romansie z Harrisem, ale nie spodziewałam się, że mogłaby o tym powiedzieć blondynowi. Jej równie zdumiona mina mówiła o tym, że sama nie wie, o co może chodzić mężczyźnie.

– Spójrz na to. – James podsunął mi zeszłotygodniowe wydanie gazety, otworzone na konkretnej stronie. Zaczęłam pobieżnie czytać artykuł z którego dowiedziałam się, że niejaki Bruno Harris zaczyna własną kampanię wyborczą, chcąc zostać gubernatorem w stanie Kolorado. Nie wierzyłam w to co czytałam. Przecież Bruno nie wspominał mi o tym ani słowem. – Szykuje się ładna kariera twojemu partnerowi – powiedział mężczyzna głosem pełnym nieukrywanej zajadłości.

– Skąd o tym wiesz? – spytałam zdziwiona.

– To, że się do mnie nie odzywałaś nie znaczy, że nie interesowałem się tym, co się dzieje z tobą. Wyobraź sobie, że mi, w przeciwieństwie do ciebie, zależy na przyjaciołach. – Wszystko wskazywało na to, że jednak nie uda mi się uniknąć konfliktu.

– James, ja… – Rozpaczliwie szukałam słów, którymi mogłabym wyjaśnić obecną głupią sytuację w jakiej się znalazłam. Nie było mi to jednak dane. Po pomieszczeniu nagle rozległ się dzwonek komórki mojego przyjaciela.

– Co jest Sawyer? – James rzucił wściekle do słuchawki, po czym opuścił kuchnię.

– Świetnie – mruknęłam, mnąc leżącą przede mną gazetę.

– Czego się spodziewałaś, Elizabeth? – spytała Hannah, która do tej pory jedynie przysłuchiwała się wymianie zdań, jaką toczyłam z przyjacielem. – Mówiłam ci, żebyś nie zostawiała Jamesa bez słowa.

– I może teraz oczekujesz, że publicznie przyznam ci rację? – prychnęłam, a dziewczyna jedynie pokręciła głową.

– Lizzie, musisz z nim poważnie porozmawiać. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak ten chłopak cierpiał po tym, jak ty uciekłaś bez słowa wyjaśnienia. Musisz zrozumieć jego zachowanie. Z jednej strony widzę w jego oczach radość z tego, że wróciłaś, z drugiej strony ciągle dostrzegam ból, jaki przed laty mu wyrządziłaś. – Milczałam nie wiedząc, co mam odpowiedzieć. Hannah miała rację. Czekała mnie dosyć nieprzyjemna rozmowa, ale wiedziałam też, że dopóki jej nie przeprowadzę, moje kontakty z  mężczyzną ciągle będą napięte. 

– A gdzie ten twój nowy facet? – spytałam nie tylko dlatego, że chciałam zmienić drażliwy temat, ale również dlatego, że byłam tym szczerze zainteresowana.

– Tom? Już wyszedł. Całe szczęście, że zjawiłaś się z Jamesem tak rano. Zaspaliśmy i Thomas prawie spóźnił się do pracy – powiedziała z delikatnym uśmiechem na ustach, który również i mi się udzielił. Cieszyłam się, że dziewczynie na nowo zaczyna układać się  życie. Kiedy James zastanawiał się, co stało się z Benem, narzeczonym Hannah, powiedziałam, że mnie to nie interesuje. I w pewnym sensie była to prawda. Nie obchodziło mnie to co działo się z tym facetem po tym jak niedługo przed planowanym ślubem zostawił moją przyjaciółkę.

– Musimy jechać – oświadczył suchym tonem James, który nagle pojawił się  w kuchni. – Przepakowałaś się już?

– Tak, oczywiście – odparłam, po czym podniosłam się z krzesła. Mężczyzna już zdążył oddalić się w kierunku mojego dawnego pokoju, by móc zabrać stamtąd moją torbę z ciuchami.

– Powodzenia, Elizabeth – rzuciła na odchodne Hannah.

– Przyda się – odpowiedziałam ze smutnym uśmiechem. Musiałam wytrzymać godzinę w towarzystwie naburmuszonego Jamesa. Lepiej dziś być nie mogło. 

Standardowo napiszę, że z tego rozdziału również do końca nie jestem zadowolona. Nadal w pespektywie Elizabeth jest akcji tyle, co kot napłakał, ale rozdział czwarty będzie już przełomowy. Na szczęście cały rozdział trzeci, w dwóch perspektywach, jest już ostatnim z rozdziałów wprowadzających.

Jak widzicie wygląd bloga nieco uległ zmianie. Mam nadzieję, że przy nowym szablonie będzie czytało się wam wygodniej. Niestety w tamtym mieliśmy duże problemy z czcionką. Były jej dwa rozmiary albo bardzo mała, albo bardzo duża. Próby jej zmiany nie wychodziły nam zbyt dobrze. Co prawda tamten szablon bardziej pasował klimatycznie do opowiadania, ale mamy nadzieję, że ten również chwilowo może być.

Wiemy, że część z was wykonuje samodzielnie szablony na swojego bloga. Być może ktoś z Was byłby skłonny wykonać szablon i nam? Bylibyśmy bardzo wdzięczni. Wiemy, że zawsze możemy zamówić w szabloniarnii, ale chyba do końca sami nie wiemy jak chcemy by on wyglądał, dlatego szukamy kogoś, kto nieco czuje klimat bloga i jest w stanie nam doradzić.

Standardowo dziękujemy wszystkim za motywujące komentarze – zarówno stałym czytelnikom jak i tym co nadrobili i nadrabiają zaległe rozdziały. Dodatkowo chciałam się dowiedzieć, czy jest tutaj ktoś kto czyta, ale nie ujawnia się komentarzami?  Zawsze po opublikowaniu nowego rozdziału na blogu pojawia się mnóstwo wyświetleń, stąd moje pytanie. Jeśli jest ktoś taki, to będziemy wdzięczni za jeden krótki komentarz o treści „jestem”. Tak, by móc wiedzieć ile osób jest zainteresowanych tym opowiadaniem.

Jeśli widzicie jakieś błędy, coś wam nie gra w poszczególnych rozdziałach to bylibyśmy wdzięczni za ich wskazywanie. Sami nie zawsze jesteśmy w stanie wszystko znaleźć. Jestem też niezmiernie ciekawa co myślicie o stylu narracji. Czy wam się to dobrze czyta?

Jak zwykle rozpisałam się pod rozdziałem. Już kończę, tylko wspomnę, że w dalszym ciągu przepraszamy za poślizgi czasowe na waszych blogach. Okres przed obroną prac magisterskich jest w tym momencie bardzo gorący, a ja ostatnio straciłam wiarę w to, że obronię się w tym roku, mimo, że już mam całą pracę magisterską niemalże gotową. Mam już dość siedzenia w statystykach i ciągłego poprawiania cyferek – zdecydowanie bardziej przepadam za literkami :)  Jeśli ktoś z Was będzie się kiedyś zastanawiał nad wyborem promotora, to ja wam dobrze radzę – nie bierzcie perfekcjonisty.

Pozdrawiam ciepło

Ona