Rozdział trzeci (2)

William

            – Harris? No trudno, niech przyjdzie do mnie – powiedziałem niechętnie. Rozmowa z Brunonem była jedną z ostatnich rzeczy na jakie miałem ochotę, ale, jak widać, nie zawsze można robić tylko to, co się chce.

            – Oczywiście, szefie, zaraz go poproszę – odpowiedziała Janette, a ja wróciłem do swojego gabinetu. Podszedłem do szafy, wyjąłem jedną z gazet i schowałem ją do szuflady biurka. Następnie napisałem szybkiego SMS – a i usiadłem.

Bruno przyszedł niedługo po mnie i od razu zobaczyłem,  że był wyraźnie spięty. Nie spodziewałem się od niego zbyt dobrych wiadomości, w przeciwnym razie nie przychodziłby bez zapowiedzi do biura o takiej godzinie. Niedługo i tak mieliśmy się spotkać, a on najprawdopodobniej chciał omówić coś na osobności. To się jednak dobrze złożyło, już jakiś czas temu powinienem go wezwać.

– Panie Martinez – powiedział Harris, stając przed biurkiem z lekko pochyloną głową.

– Witaj, Bruno. Możesz usiąść – odpowiedziałem. Dopiero po tych słowach mężczyzna uniósł głowę i usiadł na krześle naprzeciwko mnie. – Pewnie zdajesz sobie sprawę, że twoja wizyta jest bardzo nie na miejscu. Mogłeś chociaż zadzwonić wcześniej do Janette.

– Przepraszam, panie Martinez, po prostu spóźniłem się wcześniej na…

– Dobrze – przerwałem mu szybko. – Nie interesuje mnie na co się spóźniłeś. Masz pecha – dodałem widząc, że mężczyzna się speszył. – Przyszedłeś po prostu w niewłaściwym momencie kiedy ja naprawdę nie mam siły na dłuższe rozmowy. Więc krótko i konkretnie – co cię do mnie sprowadza?

– Chodzi o ten specjalny projekt.

– Co z nim?

– No właśnie są pewne problemy z aktami własności tamtejszej działki. Klient upierał się, by dom wchodził na tereny, które prawnie należą do państwa… Tam są pewne nierozwiązane kwestie… Ogólnie sporo dodatkowej pracy z tym, więc całość może się opóźnić.

– Ile? – zapytałem, czując narastającą we mnie złość. Wiedziałem, że tak będzie, wiedziałem, żeby dać tą sprawę komu innemu.

– Spodziewam się, że rozwiązanie wszystkiego może zająć około dwóch tygodni. Więc może miesiąc?

– Harris – starałem się być spokojny. – Ile my się znamy, co?

– Panie Martinez…

– Znamy się dostatecznie długo, żebyś nie musiał pierdolić mi głupot. Takie rzeczy to sobie możesz, kurwa, wygadywać swoim kochankom, które za kilka papierków uwierzą w to, że wracasz ze spotkania z papieżem. Doskonale wiesz kto ma być właścicielem tego domu. Doskonale wiesz, że może sobie postawić dom gdzie tylko chce. I doskonale też wiesz, że ma gdzieś to, czy ziemia należy do niego, do państwa, czy, kurwa, do jego psa. Zjebałeś sprawę nie dlatego, że projekt wymaga dodatkowej roboty, ale dlatego, że zachciało ci się zabawiać w polityka.

Dobrze, że byłem zły, bo w przeciwnym razie uśmiechnąłbym się na widok miny Brunona. Nie zareagowałbym tak gwałtownie, gdyby chodziło o kogo innego. Ale projekt dotyczył naprawdę ważnej osoby, która dodatkowo była serdecznym przyjacielem rodziny.

– Sądziłeś, że się nie dowiem? – ciągnąłem dalej, po czym z szuflady wyciągnąłem przygotowaną wcześniej gazetę i rzuciłem na biurko. Artykuł głosił, że biznesmen Bruno Harris zgłosił swoją kandydaturę w wyborach. – Doskonale wiem, że starasz się o posadę gubernatora stanu Michigan. Zrobiłeś to bez porozumienia ze mną, ze wszystkimi. Doskonale wiesz jakie są zasady. Uwierz mi, nie tylko ja jestem zły.

– Ale czy człowiek w polityce nie stanowi dodatkowej korzyści? – Odważył się zapytać Bruno.

– Znam takich ludzi w polityce, którzy potrafiliby zgnoić cię zanim pomyślałbyś o startowaniu w jakichkolwiek wyborach. Ale nie chcę tego i to zupełnie nie o to chodzi. Chodzi, kurwa, o lojalność. Zrobiłeś to bez porozumienia z nami. I dlaczego? Przecież mógłbyś mieć środki, poparcie i wygraną w kieszeni. Zawsze musisz grać po swojemu, Bruno?

– Nie chciałem mieć wygranej w kieszeni. Chciałem wygrać sam.

– Bez poparcia kogoś od nas, nie dostałbyś nawet nominacji. Ale to w tym momencie już bez znaczenia – powiedziałem. – Nie będę ci kazał wycofać kandydatury, po prostu wykorzystamy twoją wygraną.

– Jak?

– Prawdopodobnie popychając cię dalej. Mało kto chce się grzebać w polityce – za dużo spraw musi wyjść na światło dzienne, ciągle jesteś pod ostrzałem. Więc jak ktoś sam się w to pcha to dla nas tylko korzyść.

– Czyli wyszło na dobre – powiedział już spokojniejszy Bruno.

– Nie, wcale nie wyszło. Zrobiłeś to bez porozumienia i za to dostajesz żółtą kartkę. Będę cię uważnie obserwował, Harris. Jeszcze jeden taki numer i będziesz tego bardzo żałował.

Mężczyzna spuścił głowę i nic nie odpowiedział. Być może byłem dla niego za ostry, ale mimo wszystkiego, co nas łączy, nigdy nie potrafiłem go specjalnie polubić.

– Teraz mi powiedz jeszcze, dlaczego spieprzyłeś projekt? – zapytałem. – Marnujesz swój czas na politykę, dziwki i Bóg wie co jeszcze, a zapominasz, skąd masz pieniądze na to wszystko. Masz pod sobą armię pracowników, a sam nie musisz robić prawie nic. Teraz miałeś za zadanie zrobić w terminie jeden pierdolony projekt i co z tego wyszło?

– Wiem, że zawiodłem, panie Martinez, ale…

– Nie, Harris, nie ma żadnego ale. Zjebałeś sprawę i nie pozostawię tego bez konsekwencji. Tracisz ten projekt i długo będę się zastanawiał zanim znowu dostaniesz coś ważnego.

– Ale duża jego część jest już gotowa, panie Martinez. Ktoś inny będzie musiał zaczynać wszystko od początku.

– Nie będzie musiał – powiedziałem. – Jeśli zechce to po prostu prześlesz mu rezultaty swojej pracy. Myślę, że jesteś na tyle rozsądny, że nie zaczniesz protestować. Chociaż, szczerze mówiąc, ktoś inny robiąc ten projekt od zera, i tak skończy go szybciej niż ty. I mówiłem ci, że wybrałeś naprawdę zły dzień – dodałem z lekkim uśmiechem.

– Chyba tak – odpowiedział Bruno. – Nie da się, żeby ten projekt został przy mnie?

– Nie ma opcji. Za głupotę się płaci. Ale w zamian dostaniesz ode mnie przysługę i postaram się załagodzić wszystko z klientem. Dzięki temu, nie będziesz się musiał sam tłumaczyć a uwierz mi – z nim nie poszłoby ci tak gładko jak ze mną.

– Dziękuję, panie Martinez.

– Swoją drogą, chyba jesteś już dość długo z tą rudą prawda? – zapytałem, wskazując palcem na zdjęcie z gazety. Harrisowi towarzyszyła na nim młoda asystentka, chociaż doskonale wiedziałem, że ich relacje nie były czysto zawodowe. – Myślę, że powinieneś podjąć w związku z tym jakieś decyzje.

– Chodzi panu o Elizabeth? – Głos mężczyzny delikatnie zadrżał. – To już nieaktualne, dziewczyna na krótszą metę była fajna, ale z czasem zrobiła się strasznie pretensjonalna – zupełnie nie dla mnie.

– Niech będzie. Po prostu pamiętaj na przyszłość – powiedziałem, chociaż nie do końca mu uwierzyłem. – Czy coś jeszcze?

– Nie, nie będę już panu przeszkadzał. Przepraszam za tak późną porę.

– Przyzwyczaiłem się, zwykle widzę cię wieczorami – powiedziałem, wyciągając w kierunku mężczyzny rękę. – Niedługo zapewne się spotkamy prawda?

– Na to liczę – odpowiedział Bruno, po czym chwycił moją dłoń i pocałował sygnet znajdujący się na serdecznym palcu. – Do widzenia, panie Martinez.

Mężczyzna wyszedł a ja usiadłem na fotelu. Nie miałem siły wracać do domu, chociaż wiedziałem, że ze względu na Monicę to konieczne. Najpierw jednak wyjąłem iPhone i wybrałem numer do Joe. Odebrał po pierwszym sygnale.

– Załatwione? – zapytałem.

– Tak jest, nadajnik znajduje się na podwoziu, praktycznie niemożliwe, żeby został wykryty.

– To wystarczy, od obserwacji mam ludzi. Muszę jedynie wiedzieć, gdzie Harris jeździ. Potrzebuję jeszcze informacji na temat dziewczyny, z którą przyjechał. Zleć komuś, żeby się czegoś dowiedział.

– Oczywiście, szefie. Czy poczekać na pana?

– Nie, wrócę dzisiaj sam.

– W takim układzie, do widzenia – powiedział Joe, a ja się rozłączyłem.

Jedyne, na co miałem ochotę, to opuścić wreszcie biuro i wrócić do domu. Zjechałem na parking i idąc wśród samochodów, przypomniał mi się czytany wcześniej artykuł o kongresmenie. U mnie na parkingu też były kamery i pomyślałem, że warto o tym na przyszłość pamiętać. Szczególnie, że Jocasta niedługo miała zacząć tu pracować i wcale nie byłem przekonany, że pozostanę obojętny na jej wdzięki. Wsiadłem do Bentleya, jednej z moich maskotek, i wyjechałem na ulice Nowego Jorku. Miałem nadzieję, że Monica już mi wybaczyła, ponieważ nie miałem już ochoty na tłumaczenie się z poprzedniej nocy.

            Nawet nie wiem kiedy się zamyśliłem na tyle, że wskazówka prędkościomierza podskoczyła zdecydowanie zbyt wysoko. Do rzeczywistości przywróciło mnie dopiero niebieskie światło radiowozu w lusterku, więc, chcąc nie chcąc, zjechałem w boczną uliczkę. Zobaczyłem, że z radiowozu wysiadł młody policjant i z ręką na broni zaczął ostrożnie podchodzić do mojego samochodu. Otworzyłem szybę i położyłem dłonie na kierownicy, a mężczyzna podszedł od tyłu do samochodu i za pomocą latarki rozjaśnił wnętrze samochodu. Dopiero gdy sprawdził, że nie mam broni, poszedł pewniej do okna.

            – Dobry wieczór, poproszę dokumenty – powiedział. Policjant był naprawdę młody, widać, że dopiero zaczął swoją karierę. Starał się brzmieć stanowczo, ale jednocześnie widziałem w nim delikatną tremę. No i chyba nie pozostał obojętny na mój samochód.

            – Proszę bardzo – odpowiedziałem, podając mu dokumenty. Miałem nadzieję, że uda mi się dogadać z mężczyzną – mandat nie był problemem, ale miałem już sporo punktów karnych. Ostatnia rzecz, jaka mi była potrzebna, to dodatkowe problemy. – Chyba niedawno zacząłeś pracę prawda?

            Młody policjant nic nie odpowiedział. Pomyślałem, że chyba nie będzie tak łatwo.

            – Jechał pan zdecydowanie za szybko. Proszę wysiąść z auta, zapraszam pana do radiowozu.

            Już wiedziałem, że się nie uda. Młody był zbyt zapatrzony w swój zawód. Już miałem opuścić samochód, kiedy z tyłu dobiegł donośny, gruby głos.

            – Panie Martinez, najmocniej pana przepraszam. – Do samochodu podszedł starszy policjant, którego natychmiast poznałem. Nazywał się Dave, a jego córka chorowała na jakąś rzadką chorobę, której nazwy nie pamiętam. Jedna z fundacji mojej rodziny wyłożyła pieniądze na jej operację w Arabii Saudyjskiej, dzięki czemu dziewczyna żyje do dzisiaj.

            – Witaj, Dave. Miło cię widzieć. Jak się ma córka?

            – Jest coraz lepiej, pomału staje na nogi a my razem z nią. Moja żona ciągle się nią opiekuje, ale dziewczyna daje z siebie wszystko. Lekarze mówią, że poprawa zdrowia wymaga czasu, ale ja ją widzę praktycznie z dnia na dzień. Panie Martinez, ona leżała już jak warzywo, nie mogła się w ogóle ruszać. A gdyby ją pan zobaczył teraz, musi nas pan koniecznie kiedyś odwiedzić.

            – No pewnie, sam planowałem to zrobić tylko zawsze coś stawało na przeszkodzie. Ale wiesz, Dave, mówisz jak prawdziwy, zapatrzony w córeczkę tatuś.

            – Poważnie? – odpowiedział mężczyzna ze śmiechem. – Pewnie tak. Robię się coraz starszy i też coraz bardziej sentymentalny. Ale nie będę pana zatrzymywał – dodał, po czym wyrwał dokumenty z rąk młodego policjanta.

            – Wracaj do radiowozu, Bryan – powiedział, a młody policjant z zaskoczoną miną poszedł do samochodu. Dave podał mi dokumenty i mrugnął okiem. – Pozdrowienia od Policji Stanowej, panie Martinez. Szerokiej drogi.

            – Do zobaczenia, Dave – odpowiedziałem i ruszyłem w dalszą drogę, starając się, przynajmniej na początku, jechać zgodnie z przepisami.

            Byłem już niedaleko domu, kiedy zadzwonił telefon, a na wyświetlaczu zobaczyłem Janette.

            – Szefie, kancelaria pana McColluma przesłała właśnie 190 tysięcy dolarów na nasze konto. Z wcześniejszą zaliczką  reguluje to wszystkie zobowiązania. Ma pan niezwykły dar przekonywania. Mówiąc szczerze, spisałam już te pieniądze na straty.

            – Nie ma co się poddawać, kochana – odpowiedziałem z uśmiechem. – Dziękuję za informację i do zobaczenia jutro.

            – Do zobaczenia – powiedziała Janette i się rozłączyła.

            Cóż, przynajmniej dobra wiadomość na zakończenie dnia. Uśmiechnąłem się do siebie. Dar przekonywania? Nie. Wyszedłem rano z apartamentu prezydenckiego w hotelu Plaza, zostawiając Lisę śpiącą. Na szafce obok niej położyłem czek na 190 tysięcy dolarów. I małą karteczkę, odręcznie napisaną przeze mnie:

„Dla Twojego dobra: nigdy się nie spotkaliśmy. Będę pamiętał o Tobie”.

Witamy wszystkich po nieco dłuższej przerwie. Jak być może zauważyliście, na blogu ponownie zagościł nowy szablon. Wierzymy, że dobór kolorów oraz czcionki już teraz nie powinien nikomu sprawić problemów w czytaniu.

W dalszym ciągu przepraszamy za zaległości, będziemy je powoli nadrabiać. Ostatnio mamy bardzo mało czasu i dlatego wszystko się ciągle opóźnia.

Przypominamy również, że opowiadanie, które tutaj publikujemy, jest nieco specyficzne. Główni bohaterowie w żaden sposób nie są idealni, mają mnóstwo wad i ułomności. Natomiast warto pamiętać, że są oni tacy, jacy mają być. Jeśli ktoś czuje, że mu to nie odpowiada to nikogo nie zmuszamy do czytania. Każdy ma swoje preferencje i doskonale wszystko rozumiemy. Po prostu nie chcemy, żeby ktokolwiek się męczył, ponieważ czytanie powinno sprawiać przyjemność, a nie wzbudzać irytacji.

Kolejny rozdział pojawi się 25 czerwca. Zapraszamy serdecznie :)

PS: Pamiętajcie, że jest duża różnica między napisaniem, że bohater jest zły, niefajny, nie podoba mi się, a napisaniem, że bohater powinien być taki i taki. Każdy ma prawo nie lubić danej postaci i jest to normalne i zrozumiałe. Ale nikt z czytelników nie powinien dyktować autorowi, jaka powinna ona być.

PS2: Dla spragnionych Bractwa, pojawi się ono już niedługo.

PS3: Wcześniej pojawiła się już informacja na ten temat, ale gdyby ktoś wcześniej nie zauważył to Ona serdecznie zaprasza na swojego autorskiego bloga „Minuta po północy”.

Pozdrawiamy ciepło :)

Ona & On